Heb jij dat ook wel eens?
Je blijft even stil staan bij het moment, dat je beseft hoe goed we het hier hebben in Nederland.. Durf jij de vergelijking te maken met jezelf en die 90% van de wereldbevolking die maar 10% van de rijkdom bezit op deze planeet? Veel mensen durven deze mentale confrontatie al niet eens aan, laat staan er dieper over nadenken.. Toch daag ik je uit om het lef te tonen om juist wel eens stil te staan bij deze feiten en nog sterker: er juist diep over na te denken..
Want net als iedereen,
weten jij en ik diep van binnen heus wel wat er nodig is om van Project Aarde een succes te maken, laat daar geen twijfel over bestaan, maar we weten ook dat iedereen weigert te beginnen op de enige mogelijke plek. Namelijk met jezelf en in de eigen directe omgeving. Alleen dan zullen de veranderingen als een soort sneeuwbaleffect de aarde overspoelen en van deze planeet één werkend geheel maken. Een Utopia? Misschien
Ben jij eventueel bereid om passende en werkende oplossingen als eerste bij jezelf neer te leggen?
Wat zou je bijvoorbeeld kunnen doen tegen legbatterijen als je de eieren die er vandaan komen gewoon blijft (ver)kopen en consumeren? Wat wil je later beginnen om aan alle oorlog een eind te maken zolang je nog steeds voor je kinderen speelgoedwapens koopt? Wat kunnen we doen aan de honger en armoede in de wereld zolang wij nog steeds koopziek zijn en zoveel geld uitgeven aan spullen en bezittingen die we eigenlijk niet nodig hebben, maar o zo handig en makkelijk zijn om onze status te handhaven. Ja, zolang de buren maar zien dat het hartstikke goed met ons gaat. Dan LIJKEN we in ieder geval gelukkig! Het gaat er dus niet om hoe je je voelt, maar kennelijk wat anderen aan ons kunnen zien.
En daar zit nu juist het probleem.
Geluk zit niet aan de buitenkant, maar IN de binnenkant. Mensen die geluk in hun hart hebben gevonden herken je bijna nooit aan de uiterlijke kenmerken, zoals merkkleding, dure parfum en sieraden tot en met plastische chirurgie aan toe. Gelukkige mensen zijn tevreden, niet alleen met zichzelf maar ook met de spullen die ze reeds bezitten. Helaas zijn deze mensen die geluk van binnenuit ervaren in de minderheid. Ze zijn niet alom vertegenwoordigd in gemeenteraden, stadsbesturen, provinciale staten, landelijke regering, de EU in Brussel of in de VN.. En dat is jammer ook.
Op het moment dat deze mensen een echte stem krijgen en uit de minderheidspositie klimmen zal er op mondiaal gebied veel veranderen voor de gewone mensen die nu reikhalzend snakken naar dezelfde weelde en rijkdom als hun koningen, presidenten en andere hoogwaardigheidsbekleders. Deze veranderingen zullen inhouden dat rijkdom, weelde, comfort en veiligheid niet alleen is weggelegd voor de “lucky few”, maar voor iedereen.
Maar mensen die uit zijn op bezittingen, rijkdom en aanzien zullen dat maar moeilijk los kunnen laten. En ook al zouden ze er niets van los hoeven laten, de gedachte dat jan en alleman net zoveel rijkdom weelde en veiligheid zou voelen drijft die mensen tot waanzin. Wanneer is een miljonair nog een bijzonder mens in een land waar alleen maar miljonairs wonen? Never! Tenzij hij wat van zijn rijkdom zou weggeven. Dat zou van hem de gelukkigste miljonair van het land maken. Maar zolang er nog drie miljard mensen hier op aarde op de armoedegrens leven van één Euro per dag en negentig procent van alle rijkdom op aarde in handen is van tien procent van de gehele mensheid, zal de kloof tussen arm en rijk alleen maar groter worden. En daarmee in het kielzog zullen de armoedigste mensen in aantal blijven groeien, terwijl de rijkste groep zal krimpen en steeds krampachtiger zal vast houden aan datgene wat ze reeds bezitten.
Maar, maakt geld gelukkig?
Nee, geld maakt alleen maar nog meer geld! Maakt geld verschil tussen wel of geen eten? Wel of geen ziekenzorg? Wel of geen dak boven je hoofd? Wel of geen scholing en wel of geen toekomst? Geld kan niet gelukkig maken, maar het kan heel veel andere dingen wel! Maar hoe komt het ooit tot een goede verdeling van de rijkdommen hier op aarde? Hoe krijgen we de allerrijkste mensen zover dat ze ophouden te vergaren en de “anderen” een keer mogelijkheden en kansen gaan bieden op een zelfde soort leven… Kunnen we ze misschien op het geweten aanspreken?
Mensen die in hoge welstand leven en op een dag een bezoek brengen aan gebieden waar hongersnood heerst, slaan altijd om als een blad aan een boom. Ze worden zo keihard geconfronteerd met de realiteit dat ze door slechts één enkel moment uit hun droomhuis te stappen.. even hun medemensen in mensonterende taferelen gade te slaan en ze zijn voor de rest van hun leven betrokken bij voedselhulporganisaties en derde wereldprojecten. Vaak nemen ze in die organisaties nog functies aan die natuurlijk vanwege een bepaalde naamsbekendheid weer een veel groter publiek trekken.
Dit alles is natuurlijk top!
Maar helaas zijn er zo weinig die de stap durven te wagen buiten het veilige droomhuis en alleen zo nu en dan op het journaal uitgemergelde lichamen zien van dieren, kinderen, ouders en grootouders. En dat met een dagelijks sterftecijfer zo hoog dat het in Nederland een schokgolf van verbijstering zou veroorzaken wanneer er hier iets gebeurt met een zelfde aantal slachtoffers. Dat betekent dikke krantenkoppen de volgende ochtend. Maar dat gebeurt daar elke dag. Elke dag sterven duizenden zuigelingen, baby’s en kinderen omdat niemand bereid- en in staat is voedseltekorten aan te vullen met de voedseloverschotten waar wij mee mee te kampen hebben.
Er wordt op grote schaal voedsel vernietigd, puur en alleen om de marktprijs stabiel te houden. De EU koopt duizenden tonnen boter, melkpoeder en graan per week teneinde het aanbod laag te houden en de prijs op gewenst niveau. De kosten die nodig zijn om al dat voedsel door te draaien (lees: vernietigen) zijn bijna net zo hoog als dat we al het voedsel naar de enige juiste plek van bestemming zouden brengen, namelijk de derdewereldlanden. Maar we geven het nog liever aan de varkens dan dat we het aan onze medemens geven.
Maar we kunnen ze ook niet met het blote oog zien, die armoedzaaiers, dus bestaan ze niet. En als we ze wel zien op TV zappen we snel verder, of we halen onze schouders op met de fraaie woorden als: dat doen ze toch allemaal lekker zelf? ….. Ooit wel eens geprobeerd een aardappel te poten in een droge zandbak, zelf nog maar 42 KG wegend, met een buik alsof je een basketbal hebt doorgeslikt? En ooit wel eens een gat proberen te boren teneinde water te vinden zonder staal of ijzer, terwijl je omkomt van de dorst?
Geluk wordt dus niet bepaald door kennis, doorzettingsvermogen en een wil om een beter leven te verkrijgen! Nee geluk wordt voornamelijk bepaald door geografie.. Waar wordt je geboren!! Dat is de bepalende factor. En dan dient zich de volgende vraag aan: Heeft iemand invloed op de keuze van baarmoeder? Met andere woorden kan je vooraf bepalen op welke geografische plek je geboren wordt? Lijkt me niet!
Dus wanneer andere mensen buiten hun schuld om in armoede leven, zijn dan de “lucky few” niet min of meer verplicht hulp te bieden? Nee, geen hulp waarbij deze mensen nog net weer genoeg kracht hebben om vier weken later weer de hand op te moeten houden. Ik hoor de geluiden nu al klinken: Wat? Alweer? Willen ze nu alweer onze hulp? Het moet nu maar eens afgelopen zijn, kom kom kinderen we gaan lekker naar McDonalds..
Nee! ..
Deze mensen helpen we niet op de langere termijn door brood te geven, maar ze graansoorten te bieden die bestand zijn tegen uitzonderlijke droogte en hitte (geen Monsanto graag). Door ze te leren hoe ze dit graan kunnen verbouwen en verwerken. Door ze te helpen met een infrastructuur, een logistiek systeem op te zetten en machines om het zwaarste werk te laten verrichten. Opleidingen ter plekke, ze een kans biedend om op een dag zichzelf te kunnen onderhouden in de primaire levensbehoeften. Dat we ze weer het gevoel kunnen geven dat er meer in het leven is dan angst, honger en dood.
Laten we het in overleg doen met de plaatselijke bevolking. In het verleden kwam het vaak genoeg voor dat er putten werden geslagen op heilige plaatsen zoals tempels, begraafplaatsen en bedevaartsgebieden. Deze mensen zullen vanzelfsprekend geen gebruik maken van deze door “de rijken” opgelegde mogelijkheden, maar liever verder in hun lijden berusten, dan het enige wat ze tot nu nog bezaten namelijk hun eer, cultuur en geloofsovertuigingen te verkwanselen aan de ideeën van rijke mensen die bestraffend het opgewezen vingertje opheffen: “Je moet het zelf dan maar weten”.
Dit kan heel anders..
Gelukkig wordt er steeds meer overlegd met de bevolking, maar daar waar de eerste vorm van hulp bieden te wensen overlaat, voedsel geven, laat de tweede (en beste) vorm van hulp, namelijk het onderwijzen en ondersteunen, nog meer te wensen over. Het gebeurt wel, maar op een veel te kleine schaal. Als een druppel op een gloeiende plaat zal het sissend in het niets verdwijnen wanneer er niet vanuit hogere niveaus daadkrachtige beslissingen worden genomen die grondig en structureel de koe bij de horens kan vatten.
Ja we hebben het hier over de besturen. Van een gemeentebestuur tot aan de VN aan toe. Laten we niet de mensen kiezen die meer geld maken van geld, maar met geld hulp bieden aan de mensen die geen kansen en geen mogelijkheden bezitten, maar alleen angst, honger, dorst, verdriet en de dood.
Dit is geen aanval op het kapitalisme of het omhelzen van het communisme, dit gaat over het leven op aarde en dat wij allen mensen zijn die veel beter voor elkaar zouden kunnen zorgen dan wat nu het geval is.
Dit gaat over geven, liefde en zorg.
