De zon en de maan, fysieke objecten, alles wat we zien binnen de ruimte en tijd, is slechts ons visualisatie-instrument. De werkelijkheid waarmee we interageren lijkt in niets op het visualisatie-instrument. Er is niets zoals ruimte en tijd. We hebben de beginnersfout gemaakt door aan te nemen dat onze headset, onze VR, ons visualisatie-instrument, de uiteindelijke realiteit is. Het is alsof iemand die zolang Grand Theft Auto heeft gespeeld, geen idee heeft dat er een realiteit bestaat buiten Grand Theft Auto.
Als je gewoon naar je gezicht in de spiegel kijkt, als je direct kijkt naar wat je ziet, zie je slechts huid, haar en ogen. Dat is alles wat je ziet. En als je vanbinnen keek, als iemand je schedel opende, zou je enkel neuronen en dergelijke zien. Maar wat je uit eerste hand weet en niet kunt zien, zijn je hoop, je dromen, je aspiraties, je liefde voor muziek, je stemming. Het is allemaal een VR-ervaring.
Geen enkel fysiek object, inclusief mijn lichaam, is op zichzelf bewust. Strikt genomen is mijn brein niet bewust, omdat mijn brein in feite niet eens bestaat tenzij ik het render. Dus als je Grand Theft Auto speelt, en ik speel een VR-versie, ik heb het stuur voor me, ik houd het stuur vast. Als ik opzij kijk, render ik het stuur niet meer en is er geen stuur.
Wanneer ik hier kijk, render ik het en nu is er een stuur. Strikt genomen is dat ook waar voor neuronen en hersenen. Ze zijn er als je ze rendert, ze zijn er niet als je dat niet doet. Het is een VR-systeem waarin je objecten in ruimte en tijd rendert zoals je ze nodig hebt, omdat ze deel uitmaken van je visualisatie-instrument, en dan verzamel je ze als afval, je verwijdert ze wanneer je ze niet nodig hebt.
Ons leven in simulatie
Ons leven, jouw leven en mijn leven op dit moment, we bevinden ons in een simulator van ruimte-tijd. We zijn, zoals een AI-systeem, voorzien van bepaalde intrinsieke verlangens. Mijn vrouw is bijvoorbeeld kunstenaar. Er zijn miljarden mensen en er zijn miljarden verschillende manieren waarop we verkennen, in muziek, in kunst, literatuur, wetenschap, verschillende soorten wetenschap, meditatie.
Het zijn allemaal manieren waarop het bewustzijn door ons heen verkent, en er is niet zoiets als dat de ene de beste is. Ik weet niet wat we buiten ruimte en tijd doen, dat is deel van wat ik wil begrijpen: wat doen we eigenlijk? Ik zie niet, ik weet niet wat ik daadwerkelijk doe. Ik weet wat ik doe onder een beschrijving, zoals ik nu mijn hand beweeg, en als ik een stuur in mijn auto pak, weet ik wat ik doe onder een ruimte-tijdbeschrijving, maar ik weet niet, in de ultieme realiteit, wat ik echt doe.
Het is net als de VR-speler wanneer ze het stuur draaien in Grand Theft Auto; ze weten wat ze doen in de taal van het spel. Ik draai een stuur. Maar wat ze echt doen, in termen van de supercomputer, wat in die metafoor de diepere realiteit zou zijn, ze zijn voltages en magnetische velden in circuits aan het omschakelen, waar ze geen idee van hebben. Er zijn waarschijnlijk biljoenen voltage-omschakelingen gaande voor één draai van het wiel.
Alles wat ze zien is een draai van het wiel. Dat is hun notie van oorzaak en gevolg. Het echte oorzaak en gevolg is veel ingewikkelder, met biljoenen voltages die in fracties van seconden worden omgeschakeld. Dus, als ik over evolutie praat, spreek ik alleen binnen het kader van de headset. Nu ben ik binnen het raamwerk van de headset, omdat de evolutietheorie alleen een headsettheorie is. Het is geen theorie van het bewustzijn buiten ruimte en tijd. Het bewustzijn is als een kind in een snoepwinkel. Het is een eindeloze verkenning die in principe nooit eindigt.
Onze Beperkte Perceptie
Tom en Don vertegenwoordigen slechts onderdelen van de uitgebreide verkenning van het bewustzijn en al zijn mogelijkheden. Ons kleine deel dat we momenteel verkennen, hoe rijk het voor ons ook mag lijken, is in werkelijkheid triviaal in vergelijking met alle mogelijkheden die er volgens Gödel bestaan. Terwijl ik me een vierkant kan voorstellen, of een kubus, stokt mijn brein bij het idee van een kubus in vier dimensies – mijn geest lijkt in brand te staan bij het idee alleen al, zonder dat er iets gebeurt. Dat zijn slechts vier dimensies. Ik kan de sprong naar vier dimensies niet maken, wat wijst op een ongelooflijke beperking van ons menselijk begripsvermogen.
De Beperkingen van Onze Zintuigen
We zijn beperkt tot het waarnemen van slechts drie kleurdimensies: rood, groen en blauw-geel, enzovoort. Sommige duiven, die over vier kleurreceptoren beschikken, ervaren waarschijnlijk een extra kleurdimensie die wij ons niet eens kunnen voorstellen. De vraag of je je een specifieke kleur kunt voorstellen die je nog nooit hebt gezien, benadrukt hoe rijk onze wereld lijkt, maar ook hoe beperkt we zijn in het ervaren van het volledige spectrum van bewuste ervaringen. Het bewustzijn zelf, volgens deze theorie, verkent al deze mogelijkheden, terwijl wij momenteel beperkt zijn tot een “kleine headset” van drie dimensies en een beperkt kleurbereik.
Ons Universum: Een Kleine Headset
Onze verbeelding en waarneming zijn beperkt tot drie dimensies en een bepaald bereik van kleuren. We dachten dat dit alles was wat er bestond, maar in werkelijkheid is het niet meer dan een klein onderdeel van een veel grotere realiteit. Deze beperking daagt ons uit om verder te kijken dan wat we kennen en om de voortdurende dynamiek van het bewustzijn te begrijpen, dat constant verder gaat dan zijn huidige kennis. Deze exploratie brengt echter ook een donkere kant met zich mee, omdat het verkennen van het onbekende betekent dat we moeten loslaten van wat we weten, wat angstaanjagend kan zijn.
De Uitdaging van Bewustzijn en Ruimtetijd
De echte uitdaging ligt in het begrijpen hoe ons bewustzijn, dit uitgebreide sociale netwerkproject, wiskundig in de ruimtetijd kan projecteren. We interageren met het bewustzijn van anderen, zien hun fysieke manifestatie, maar niet hun emoties of stemmingen. Dit geeft aan dat er een projectie is van het bewuste rijk naar ruimtetijd. Als we kunnen projecteren van bewustzijn naar de headset, dan kunnen we proberen vanuit de headset terug te projecteren naar het bewustzijn. Dit is een foutgevoelige onderneming, maar het kan ons helpen onze geest te openen voor de mogelijkheden van wat er buiten onze huidige perceptie bestaat.
Het Doel van Onze Verkenning
De reden voor deze verkenning is het erkennen van onze diepe beperkingen in verbeelding en begrip. We kunnen ons geen specifieke kleuren voorstellen die we nog nooit hebben gezien, noch kunnen we ons vier dimensies voorstellen. Dit besef dwingt ons om alle hulpmiddelen te gebruiken die we kunnen vinden om ons te helpen buiten onze beperkte “headset” te stappen en te gissen naar het onpeilbare dat buiten ons huidige begrip ligt.
