Stel je een universum voor dat niet alleen uitgestrekt en oud is, maar ook tot in het kleinste detail uitgewerkt. Zou alles wat we zien, ervaren en wat bestaat in ons hele universum kunstmatig kunnen zijn? Welkom bij het verbijsterende concept van de simulatiehypothese.
Deze theorie stelt voor dat onze realiteit, van de verste ster tot je ochtendkoffie, een geavanceerde digitale constructie zou kunnen zijn. Maar wie of wat zou deze simulatie beheren? Twintig jaar geleden vroegen we ons af hoe lang het zou duren voordat gezichten en lichamen net zo gemakkelijk veranderd konden worden als kleding.
De Oorsprong van onze Wereld
Ongeveer 12.000 jaar geleden begonnen mensen hun omgeving vorm te geven, wat de basis legde voor de beschaving. Als we naar vandaag kijken, creëren we onze eigen virtuele werelden. Zou een geavanceerde beschaving, misschien eeuwen vooruit op ons, de ultieme simulatie – onze realiteit – hebben gecreëerd?
Donald Hoffman, een cognitief psycholoog en populaire wetenschapsauteur, staat bekend om zijn onconventionele visies op de aard van de realiteit, ruimte en tijd. Volgens hem is de wereld zoals we die waarnemen niet de echte werkelijkheid. Hoffman stelt dat wiskundige modellen, gebaseerd op de principes van natuurlijke selectie, aangeven dat onze diep gewortelde intuïties in feite misleidend kunnen zijn.
Lees en kijk ook: Bewustzijn als fundamentele realiteit: Donald Hoffman
De Grenzen van Onze Waarneming
De meesten van ons geloven dat we de realiteit zien zoals ze is. Als we omhoog kijken en de maan zien, is dat omdat er echt een maan is, en die zou bestaan ook als er geen waarnemers waren om het te zien. We geloven niet dat we alle aspecten van de realiteit zien, maar we denken wel dat we door natuurlijke selectie zijn gevormd om die delen van de waarheid te zien die we nodig hebben om in leven te blijven.
Onze waarnemingen van ruimte en tijd geven ons een echt inzicht in een echte ruimte en tijd, die er zou zijn ook als er geen waarnemers waren. Maar als je evolutie door natuurlijke selectie gelooft, dan maakt de wiskunde van natuurlijke selectie heel duidelijk dat de kans nul is dat onze percepties – de taal van ruimte en tijd, vormen, objecten, positie, momentum, kleuren en dergelijke – de juiste taal zijn om de objectieve realiteit te beschrijven. Wat die realiteit ook mag zijn, ze kan niet in die taal worden beschreven.
Realiteit of Illusie?
Het idee dat de realiteit een illusie zou kunnen zijn, is niet nieuw. Oude Griekse filosofen zoals Plato peinsden over de aard van de werkelijkheid. Met de vooruitgang in computer- en digitale technologieën heeft deze oude overpeinzing zich ontwikkeld tot een moderne hypothese. De simulatiehypothese opent een kosmische deur naar eindeloze vragen.
Het daagt ons begrip van het bestaan, bewustzijn en de weefsels van de realiteit uit. Maar laten we dieper ingaan op dit kosmische raadsel. Recente wetenschappelijke inzichten brengen een nieuwe wending aan de simulatiehypothese. Wat als de natuurkundige wetten die ons universum regeren niet alleen regels zijn, maar algoritmes in een groot kosmisch programma?
Digitale Wereld, Echte Vragen
Kunnen wij, de bewoners van dit universum, ooit de digitale aard van ons bestaan herkennen, of zijn we voorbestemd om onbewust te leven binnen de grenzen van onze geprogrammeerde realiteit? In dit gesimuleerde universum zijn de fysieke wetten algoritmen en worden onze ervaringen gegenereerd door computationele processen van een geavanceerd systeem.
Deze theorie, hoewel speculatief, heeft wetenschappers en filosofen gefascineerd en zowel fascinatie als scepsis opgewekt. Een goede analogie is bijvoorbeeld het spel ‘Grand Theft Auto’. Als ik met iemand in Canada speel en iemand anders in Europa en nog iemand in China, spelen we allemaal een remote versie van het spel.
Als ik naar rechts kijk en een rode Porsche zie, en de anderen bevestigen dit, dan is er een realiteit die al deze waarnemingen coördineert. De persoon in Canada zag geen rode Porsche totdat hij keek, maar toen hij keek, was er een hele wereld van circuits en software die je niet ziet. Er is een soort supercomputer die het hele ding coördineert in deze metafoor.
De Digitale Werkelijkheid
Er is een supercomputer die de input van je headset verwerkt, zoals de richting waarin je kijkt of de bewegingen van je armen als je een bodysuit draagt. Deze gegevens worden gevoed in een supercomputer met een model van het spel, waarin een model van een rode Porsche zit. Natuurlijk is er geen echte rode Porsche in de computer, maar het weet hoe het de fotonen naar jouw headset in Canada, mijn headset in Nederland en iemand anders’ headset in China moet sturen, zodat we allemaal een consistente realiteit van een Porsche ervaren, hoewel lokaal realisme vals is. De Porsche bestaat niet echt totdat ik het render.
Er is geen rode Porsche in de supercomputer. Het idee is dat ruimtetijd slechts een headset is en dat er achter de ruimtetijd een ongelooflijk ingewikkelde wereld te verkennen is, minstens zo gecompliceerd als de supercomputer vergeleken met mijn kleine headset. Ruimtetijd is onze headset; als we daarbuiten kijken, zullen we een wereld vinden die veel gecompliceerder is.
De Grenzen van Onze Kennis
Tot nu toe heeft de wetenschap alleen onze ‘headset’ bestudeerd. We hebben binnen de ruimte en tijd bestudeerd, en beginnen nu pas onze eerste stappen te zetten om daarbuiten te verkennen. We hebben in de afgelopen drie- tot vierhonderd jaar de gereedschappen geleerd voor experimenten en schone wiskundige theorieën en de lus tussen experimenten en theorieën. We dachten dat we de objectieve realiteit bestudeerden, maar we bestudeerden onze headset.
Nu hebben we de hulpmiddelen om een eerste stap buiten de ruimtetijd te zetten en structuren daarbuiten te vinden, en hun projectie terug in de ruimtetijd. Vanuit dat oogpunt zullen objecten in de ruimtetijd, die we als de fundamentele realiteit hebben beschouwd, er parochiaal uitzien. Hopelijk zullen we in slechts een paar decennia een nieuwe kijk hebben.
Wetenschap en de Simulatiehypothese
Sommige wetenschappers suggereren dat als onze realiteit inderdaad een simulatie is, er detecteerbare glitches of patronen kunnen zijn die de gesimuleerde aard ervan verraden. Het vinden van dergelijke anomalieën is echter een enorme uitdaging, aangezien ons begrip van de natuurkunde blijft evolueren. Een recente studie stelt een nieuwe natuurwet voor, de tweede wet van infodynamica, die de gesimuleerde universumtheorie lijkt te ondersteunen.
In het hart van deze nieuwe wet is het concept van entropie, een maat voor wanorde. Terwijl traditionele entropie altijd stijgt, stelt de tweede wet van infodynamica dat informatie-entropie constant moet blijven of afnemen over tijd. Het meest intrigerende gevolg van de tweede wet van infodynamica is de optimalisatie van informatie-inhoud in het universum. Dit suggereert dat het hele universum inderdaad een gesimuleerd construct kan zijn, een supercomplex computerprogramma dat draait op een onvoorstelbare schaal.
Quantummechanica en Simulatie
Quantummechanica biedt enkele van de meest overtuigende bewijzen voor de mogelijkheid dat ons universum een simulatie is. Neem bijvoorbeeld het dubbele-spleet-experiment. Dit experiment, een hoeksteen van de quantum-mechanica, onthult dat deeltjes zoals elektronen en fotonen zowel deeltjes- als golfkenmerken kunnen vertonen. Wanneer ze niet worden waargenomen, lijken ze tegelijkertijd door twee spleten te gaan, wat een interferentiepatroon creëert dat typisch is voor golven.
Echter, wanneer ze worden waargenomen, gedragen ze zich als deeltjes die slechts door één spleet gaan. Dit vreemde gedrag verbaast wetenschappers en lijkt de klassieke natuurwetten te tarten. Maar als we de simulatietheorie overwegen, zou dit zin kunnen maken. In een gesimuleerd universum zijn de regels niet gebonden aan ons traditionele begrip van de natuurkunde.
Het observatie-effect in het dubbele-spleet-experiment zou te vergelijken zijn met een renderingfunctie in een simulatie, waar elementen pas volledig worden gerealiseerd wanneer ze worden waargenomen, net zoals hoe videogame-omgevingen in detail worden gerenderd alleen wanneer het personage van de speler ernaar kijkt.
De Wetenschap van Onze Realiteit
Of we nu deel uitmaken van een uitgebreide simulatie of niet, deze wetenschappelijke verkenningen openen nieuwe deuren naar het begrijpen van ons universum. Ze dagen ons uit om de aard van de realiteit en onze plaats daarin opnieuw te overdenken.
