De Grote Emoe Oorlog van 1932 was een militaire operatie van het Australische leger om het probleem van emoes, je weet wel die grote loopvogels, aan te pakken die grote hoeveelheden gewassen in West-Australië beschadigden. Deze militaire campagne duurde van november tot december 1932.
Drie leden van de Royal Australian Artillery kregen de opdracht om ongeveer 20.000 emoes te doden met machinegeweren. De opdracht werd gegeven als reactie op petities van lokale boeren die klaagden over emoes die hun gewassen vernielden. Na twee maanden werden er minder dan 1000 emoes gemeld als gedood. Het falen werd nationaal en internationaal bespot.
Emoes komen al duizenden jaren voor in Australië. Er worden drie ondersoorten erkend die leven in het noorden, zuidoosten en zuidwesten van Australië; een vierde, nu uitgestorven, leefde op Tasmanië. Emoes migreren vaak honderden kilometers per jaar op zoek naar voedsel en water. In 1922 veranderde de Australische regering de status van emoes van een beschermde inheemse soort naar “ongedierte” als reactie op hun vernietiging van grote hoeveelheden vitale gewassen, zoals tarwe.
Emoes braken vaak door de hekken van boeren, waardoor gaten ontstonden die andere plagen zoals konijnen binnenlieten. Bovendien vertrapten emoes de gewassen terwijl ze aten, wat nog meer schade aan de planten veroorzaakte. In 1932 leidde een ongewoon grote migratie, veroorzaakt door droogte, tot enorme schade aan tarwegewassen in West-Australië, vooral in het Campion-district.
De impact op de boeren
De landbouw in het Campion-district werd gedomineerd door veteranen van de Eerste Wereldoorlog die zich daar hadden gevestigd als onderdeel van een overheidsprogramma. Deze onervaren boeren hadden vanaf het begin moeite en tegen de tijd van de Emoe Oorlog had een kwart hun land al verlaten.
De grootschalige migratie van emoes dreigde de regio ernstige economische schade toe te brengen te midden van de wereldwijde Grote Depressie. Hoewel boeren toestemming hadden om de emoes zelf te schieten, waren hun middelen beperkt, wat hen ertoe bracht om overheidssteun te vragen. Minister van Defensie George Pearce geloofde dat het sturen van professionele soldaten om de boeren te helpen zou aantonen dat de regering de zorgen van veteranen serieus nam.
In november 1932 reisden drie leden van de Royal Australian Artillery naar het Campion-district: Maj. Gwynydd Purves Wynne-Aubrey Meredith als commandant, Sgt. S. McMurray en Gunner J. O’Halloran. De groep had twee Lewis automatische machinegeweren en 10.000 patronen munitie. Ze werden vergezeld door een cinematograaf.
De mislukkingen van de operatie
Op 2 november gebruikten de drie teamleden formatietactieken tegen een groep van ongeveer 50 emoes. Toen de soldaten het vuur openden, verspreidden de vogels zich in alle richtingen, waardoor ze extreem moeilijke te raken waren. Op 4 november legden de soldaten een hinderlaag bij een waterbron. De schutters wachtten met vuren totdat duizenden emoes binnen schotsafstand waren. Echter, een van de geweren liep vast na slechts een paar schoten en de emoes verspreidden zich snel.
Na drie dagen van de operatie waren er slechts ongeveer 30 emoes gedood. Boeren probeerden de emoes met vrachtwagens bijeen te drijven, maar dit bleek ineffectief; een vrachtwagen crashte zelfs nadat hij een emoe had geraakt. Een schutter probeerde vanuit een vrachtwagen te schieten, maar de emoes waren sneller dan vrachtwagens op het ruwe terrein en de machinegeweren waren moeilijk te richten.
Dit benadrukte een extra probleem: emoes hebben taaie huiden en een schampschot van een machinegeweer leidde zelden tot de dood of ernstige verwonding. Het was ook moeilijk om de directe effectiviteit van een aanval te beoordelen, aangezien sommige emoes bleven rennen na te zijn geraakt en pas later stierven aan hun verwondingen.
De publieke reactie en nasleep
Op 8 november hadden nieuwsberichten de mislukking van de “The Great Emu War” breed uitgemeten. Leden van het Australische Huis van Afgevaardigden maakten grappen over de situatie en zeiden dat als iemand medailles verdiende uit het conflict, het de emoes waren die “elke ronde tot nu toe hadden gewonnen.“
Meredith en zijn team trokken zich op 8 november terug, maar lokale boeren eisten hun terugkeer. Een rapport dat 300 emoes waren gedood rechtvaardigde Pearce’s beslissing om de machinegeweerploeg op 12 november opnieuw in te zetten.
Meredith meldde later dat 986 emoes waren gedood tussen 12 november en 10 december, met nog eens 2500 die later stierven aan hun verwondingen. Deze aantallen zijn betwist, maar zelfs als ze nauwkeurig zijn, werd de verhouding van gebruikte kogels tot slachtoffers als te hoog beschouwd om door te gaan.
Het werd al snel duidelijk dat één emoe in elke groep fungeerde als uitkijkpost om de anderen te waarschuwen, waardoor ze tijd hadden om te ontsnappen. Meredith verklaarde publiekelijk dat de emoes “machinegeweren konden trotseren met de onkwetsbaarheid van tanks.” Dergelijke uitspraken maakten militaire actie tegen de emoes steeds impopulairder, waarbij tegenstanders aanvoerden dat een dergelijke behandeling van emoes onmenselijk was.
Conclusies en maatregelen
Uiteindelijk werden de emoes beschouwd als de “overwinnaars” van de oorlog. Tegen 1934 was de regering begonnen boeren van munitie te voorzien en had zij premies ingesteld voor het jagen op emoes. Ongeveer 57.000 premies voor dode emoes werden in zes maanden opgeëist.
De enige permanente verdediging tegen emoes bleek de uitbreiding van omheiningen over lange afstanden te zijn. Dit was echter controversieel en de autoriteiten werden ervan beschuldigd de overleving van de emoe als soort in gevaar te brengen door hen te beletten hun migraties te voltooien. Wilde emoes in Australië werden formeel beschermd door de Environment Protection and Biodiversity Conservation Act in 1999.
Geraadpleegde bronnen:
- “EMU WAR” DEFENDED – An article from The Argus defending the military’s decision to use machine guns against the emus.
- “WAR ON EMUS” – A report from The Argus discussing the withdrawal of machine guns and the initial challenges faced by the military.
- “The Emu War” – An article from The Daily News covering the ongoing military operations and appeals for more assistance against the emus.
- “The Emu War” – A detailed report from the Western Mail on the methods used to control the emu population and the overall effectiveness of the campaign.
- Encyclopædia Britannica, – Emu War, military operation to address the issue of emus, large flightless birds, damaging large amounts of crops in Western Australia.
Veelgestelde Vragen
Wat was de Grote Emoe Oorlog van 1932?
De Grote Emoe Oorlog van 1932 was een militaire operatie van het Australische leger om emoes te bestrijden die de gewassen in West-Australië vernielden.
Waarom werd het leger ingezet tegen emoes?
Het leger werd ingezet na klachten van lokale boeren over de vernietiging van hun gewassen door emoes. De boeren hadden niet genoeg middelen om de vogels zelf te bestrijden.
Wat was het resultaat van de Emoe Oorlog?
De operatie was een groot fiasco; slechts ongeveer 1000 van de 20.000 emoes werden gedood. De campagne werd nationaal en internationaal bespot.
Hoe reageerden de media en het publiek op de Emoe Oorlog?
De media maakten breed verslag van de mislukkingen en het publiek bespotte de militaire operatie. Leden van het parlement maakten zelfs grapjes over de situatie.
Wat gebeurde er na de Emoe Oorlog?
Uiteindelijk werden boeren van munitie voorzien en premies ingesteld voor het jagen op emoes. Permanente oplossingen omvatten de uitbreiding van omheiningen om de emoes tegen te houden.
