Ik voel best wel een beetje pijn in mijn hart bij het zien van beelden van grote natuurbranden. Ik ben dol op bomen. Stel je voor hoe ik me voelde toen ik hoorde dat sommige ecologen en milieuactivisten beweren dat het onderdrukken van natuurbranden toekomstige branden alleen maar erger zal maken. In feite zeggen ze: laat het maar branden! Laten we eens kijken hoe dat zit.
Een van mijn meest memorabele ervaringen was het bezoeken van het Sequoia National Park in Californië in 1993. De reusachtige bomen die daar groeien kunnen wel 90 meter hoog worden en tot 2000 jaar oud. Opmerkelijk genoeg zijn de kegels van deze gigantische bomen eigenlijk best klein. En ze gaan alleen open en geven hun zaden vrij in de hitte van branden.
Natuurbranden: Einde en Begin
Dat klopt, natuurbranden zijn niet alleen een einde voor vegetatie, ze zijn ook een nieuw begin. En daarom hebben wetenschappers en natuurbehoudgroepen een, eh, verhitte discussie over wat te doen met de gigantische bomen nu het klimaat verandert. Klimaatverandering heeft al wereldwijd het neerslagpatroon veranderd, heeft waarschijnlijk bijgedragen aan grotere en hevigere natuurbranden, en die trend zal doorgaan. Maar wat moeten we doen? Moeten we de bomen helpen? Of weet de natuur het beste?
Californische natuurbranden
De afgelopen jaren heeft Californië veel grote natuurbranden gezien. Deze branden hebben al ongeveer een vijfde van de gigantische bomen gedood. Ik wil huilen alleen al bij het lezen hiervan, maar laten we niet vergeten dat de babybomen in het vuur geboren worden. Inderdaad, na de branden begonnen er in veel van de verbrande gebieden nieuwe zaailingen te ontspruiten.
Maar in andere gebieden niet. Het kleinere aantal zaailingen baarde sommige wetenschappers zorgen. Ze maakten zich zo veel zorgen dat de National Park Service zijn ongeschreven regel van niet-ingrijpen brak en begon met het herbeplanten van sommige ernstig verbrande gebieden.
Tegenstrijdige Visies
Sommige wetenschappers en milieuactivisten zijn hier sterk op tegen. Ze zeggen dat het aantal nieuwe zaailingen typisch is voor het gebied, en mensen zouden niet moeten ingrijpen. Ze hebben zelfs een rechtszaak aangespannen tegen de National Park Service. Ondertussen gaat de Park Service door met het planten van nieuwe bomen.
Een andere groep, die zichzelf “PropagationNation” noemt, zegt ondertussen dat het probleem eigenlijk erger is dan alleen natuurbranden, omdat als de klimaatverandering doorgaat, het Californische klimaat steeds stressvoller zal worden voor de gigantische bomen.
Assistentie bij Migratie
Ze pleiten voor wat ze “geassisteerde migratie” noemen. Dat wil zeggen, ze willen gigantische bomen planten en vestigen in het noordwesten, in het gebied rond Seattle. Ik ben helemaal voor die groep, al is het maar omdat mensen eindelijk zullen begrijpen wat natuurkundigen bedoelen met propagator. Hoe dan ook, je ziet dat de vraag of de natuur onze hulp nodig heeft extreem moeilijk te beantwoorden is. Klimaatverandering is natuurlijk.
Maar de snelheid waarmee we momenteel het klimaat veranderen is ongekend. We weten niet welke soorten zich zullen kunnen aanpassen en het goed zullen doen, en welke niet. Het is nog onduidelijker wat, als we iets zouden moeten doen we de zaken alleen maar erger maken. Ik bedoel, het is niet alsof mensen zo’n geweldige staat van dienst hebben wat betreft op het juiste moment het juiste doen, toch?
Nieuw Onderzoek
En in deze wirwar van problemen verschijnt nu een nieuw onderzoek van onderzoekers aan de Universiteit van Montana. Ze hebben veel computersimulaties uitgevoerd over hoe natuurbranden zich ontwikkelen en terugkeren. Ze deden dit voor bossen in Noord-Amerika over een periode van 240 jaar. Ze vinden dat het proberen te onderdrukken van natuurbranden op de lange termijn de zaken alleen maar erger zal maken. Ik vond dit eerst vreemd klinken, maar bij nader inzien heeft het zin.
Allereerst vinden ze, niet zo verrassend, dat meer droge perioden veroorzaakt door klimaatverandering over het algemeen de frequentie en ernst van natuurbranden zullen verhogen. Maar dan wijzen ze erop dat hoe hoger de intensiteit van de brand, hoe minder we er tegen kunnen doen.
Dus de branden die we kunnen doven zijn meestal die van lage en matige intensiteit. En als we deze branden van lage intensiteit onderdrukken, leidt dit tot een opeenhoping van potentieel brandstof voor toekomstige branden, die dan intenser zullen zijn.
Als gevolg van deze brandstofophoping, zeggen ze, leidt het onderdrukken van natuurbranden uiteindelijk tot meer verbrand gebied in plaats van minder. Ze zeggen ook dat aangezien we alleen natuurbranden kunnen onderdrukken die een lagere intensiteit hebben, dit de intensiteit van de natuurbranden verschuift naar meer extremen, niet alleen vanwege klimaatverandering, maar omdat we de branden van lagere intensiteit doven.
Laten we duidelijk zijn, het is niet dat ze zeggen dat klimaatverandering geen deel van het probleem is, of dat we niets zouden moeten doen aan natuurbranden. Ze zeggen in plaats daarvan dat de beste koers van actie zou zijn om branden van lage intensiteit hun gang te laten gaan, zolang ze mensen niet in gevaar brengen.
Conclusie
Natuurbranden, hoewel vaak gezien als verwoestend, spelen ook een essentiële rol in de cyclus van natuurlijke regeneratie. De verhoogde frequentie en intensiteit van deze branden door klimaatverandering brengen echter nieuwe uitdagingen met zich mee. Recent onderzoek benadrukt een delicate balans: het onderdrukken van bosbranden kan toekomstige branden verergeren, terwijl een strategie die ruimte laat voor natuurlijke branden, mits goed beheerd, kan bijdragen aan de veerkracht van ecosystemen. Dit vraagt om een doordachte aanpak, waarbij het beschermen van de natuur hand in hand gaat met het veiligstellen van onze eigen toekomst.
Link: YouTube video
