Waarom zijn millennials tegenwoordig zo kwetsbaar en missen ze veerkracht in het leven, in relaties, op universitaire opleidingen en op de werkplek? Wat heeft geleid tot deze overweldigende drang om beschermd te worden tegen alles wat moeilijk, ongemakkelijk of aanstootgevend is? Dit wordt ‘de vlucht naar veiligheid’ genoemd.
De Biologische en Culturele Oorsprong
Laten we een stap terug doen en dit in de breedste zin bekijken. Er is zeker een epidemie van overbeschermend ouderschap, maar het is nuttig om te vragen waarom. Mijn vermoeden is dat dit wordt gedreven door zeer fundamentele biologische en culturele fenomenen die niet algemeen worden overwogen in relatie tot dit probleem. We hebben niet veel kinderen; we hebben er één of twee, wat hen zeer kostbaar maakt. We zijn niet bereid risico’s met hen te nemen, wat geen verrassing is. Als je een kind krijgt als je 18 bent, ben je zelf nog steeds een kind.
Je gaat nog steeds je leven leiden, omdat je op het hoogtepunt van je ontdekkingsfase zit. Je zult je kind niet overbeschermen, omdat je zelf nog een kind bent. Maar als je 40 bent en één kind hebt, zijn al je eieren in één mandje. De kans dat je onnodige risico’s neemt met die kostbare persoon is erg laag. Natuurlijk zijn er voordelen aan, omdat je je middelen aan je kind wijdt en hun ontwikkeling bevordert. Maar de keerzijde is dat je alle motivatie hebt om te blijven hangen en misschien ook wanhopig bent als moeder om die band met je kind te onderhouden, omdat je er zo lang voor hebt gestreden. Het is enorm waardevol en je kunt geen risico nemen.
Gevolgen voor Later in het Leven
Dus wellicht is overbeschermend ouderschap een secundair en onbedoeld gevolg van de anticonceptiepil en het feit dat mensen nu later in het leven kinderen krijgen. Als je zes kinderen hebt, wat ga je dan doen, ze allemaal overbeschermen? Nee, je bent zo moe dat je niet eens van de bank kunt komen. Ze voeden elkaar op, concurreren en halen elkaar onderuit. Er is geen sprake van overbescherming.
Maar in een landschap met één of twee kinderen ga je overbeschermen. Deze ethos begint dan ook de scholen en de instellingen voor hoger onderwijs te doordringen, naarmate deze kinderen volwassen worden. En dat versterkt het allemaal. Het is niet goed en het is ook niet duidelijk wat eraan te doen, want als het wordt aangedreven door demografie in die zin, is het een veel ingewikkelder probleem dan we denken.
Het Dilemma van Veiligheid versus Competentie
Je moet begrijpen dat je een gevaar bent voor je kinderen, wat je ook doet. Je kunt ze de wereld in laten gaan en gewond raken, of je kunt ze overbeschermen en ze op die manier pijn doen. Dus hier is je keuze: je kunt je kinderen competent en moedig maken, of je kunt ze veilig maken. Maar je kunt ze niet veilig maken, want het leven is niet veilig. Als je hun moed en competentie opoffert op het altaar van veiligheid, ontwapen je ze volledig en kunnen ze alleen maar bidden om beschermd te worden. Dus in de poging om het juiste te doen, vaak met een egoïstisch motief, ontnemen we hen de gereedschappen en het begrip dat ze echt nodig hebben om het leven goed te laten werken.
De Rol van de Universiteit
De klinische literatuur hierover is kristalhelder. Wat je doet voor hyper angstige mensen is hen geleidelijk blootstellen, met hun vrijwillige toestemming, aan steeds bedreigender situaties. Dat geneest hen. Het is precies het tegenovergestelde van wat alle ‘geestelijke gezondheidsprofessionals’ proberen te doen door veilige ruimtes te creëren op universiteitscampussen. Als een ruimte als ‘veilig’ moet worden gedefinieerd, kun je er zeker van zijn dat het allesbehalve veilig is.
Link: YouTube video
