Als je echt iets wilt, is het zeer waarschijnlijk dat je het echt zult krijgen. De vraag is dan natuurlijk wat we bedoelen met ‘echt willen’. Het antwoord is dat je je leven op elke mogelijke manier heroriënteert om de waarschijnlijkheid dat dit zal gebeuren zo zeker mogelijk te maken. Dat is een idee van opoffering. Je kunt niet alles krijgen, dat is duidelijk, maar misschien kun je wel krijgen wat je nodig hebt.
En misschien is alles wat je hoeft te doen om het te krijgen, vragen. Maar vragen is geen gril of de wens van vandaag. Je moet er bloedserieus over zijn. Je moet denken: oké, ik neem mezelf onder de loep en als ik op een goede manier in de wereld wil leven en mezelf zodanig wil positioneren dat het bestaan zich in mijn ogen rechtvaardigt, waar zou ik dan op moeten mikken?
Zelfreflectie en verantwoordelijkheid
Je kunt dit proberen, het is een vorm van bidden. Zit op een dag op je bed en vraag jezelf af welke opmerkelijk domme dingen ik regelmatig doe om mijn leven volledig te verpesten. Als je die vraag echt stelt, maar je moet het antwoord willen weten, want dat is wat het stellen van de vraag betekent. Het betekent niet alleen de woorden uitspreken. Je moet besluiten dat je het wilt weten.
Je zult dat zo snel uitvinden dat je er steil van achterover slaat. Je bent perfect in staat om na te denken, God weet hoe je perfect in staat bent tot immense daden van verbeelding en droom en fantasie. Wat zou er gebeuren als je jezelf zou raadplegen over de best mogelijke uitkomst voor jou? Je zou wel eens een antwoord kunnen krijgen.
Het dragen van lasten
Om de zaken recht te zetten, moeten we begrijpen dat we die last van ultieme verantwoordelijkheid op ons moeten nemen, niet alleen alsof het van ons is, wat ook zo is, maar alsof er niets beters is dat we zouden kunnen doen. Je hebt de ethische plicht om de zwaarste last te dragen die je je maar kunt voorstellen.
Dat is de primaire roeping tot avontuur in het leven. Je hebt een betekenis in je leven nodig om het lijden te weerstaan en je sterk genoeg te maken om kwaadaardigheid te weerstaan. Waar is die betekenis te vinden? Niet in impulsief plezier en geluk, maar in verantwoordelijkheid. Wie had dat gedacht? Het is niet onderdeel van het verhaal.
Het vinden van betekenis
Wat het leven de moeite waard maakt, is het opnemen van zijn catastrofes, ze omarmen en dragen, en door dat proces te realiseren wie je bent. Wanneer ik met publiek praat over de relatie tussen verantwoordelijkheid en betekenis, worden ze onvermijdelijk muisstil. Is dat het geheim? De vrijwillige aanvaarding van verantwoordelijkheid? Dat is de centrale boodschap van het Westen.
Neem je kruis op en draag het. Iedereen heeft dat gehoord, maar ze weten niet wat het betekent omdat het niet voldoende is uitgelegd om praktisch te zijn. Kijk naar de vreselijke verantwoordelijkheden die direct voor je liggen. Je familie heeft het moeilijk, je zit in de problemen, er zijn problemen in de wereld. Dat ligt allemaal recht voor je, en het enige wat je hoeft te doen, is die verantwoordelijkheid op je nemen. Dan heb je wat je nodig hebt.
Verantwoordelijkheid versus hedonisme
Het is iets zo magnifieks dat geluk erbij verbleekt. Jonge mensen weten dat. Ze zoeken naar hedonistisch genot, en geen wonder, maar daarin zit niets wat hen staande houdt. Het maakt je alleen maar cynisch. Is dit alles wat er is? Nog een onenightstand, nog een feestje. Niet dat ik iets tegen een beetje uitbundige jeugdige hedonisme heb. Kijk, de universiteiten zijn veranderd in feestplekken.
Waarom? Omdat dat is wat studenten het leukst vinden om te doen. Maar dat is niet goed. Wat je ze wilt bieden, is een reden om niet te feesten. Je moet begrijpen dat als je met een kater naar deze les komt, je het niet gaat begrijpen, je niet goed gaat schrijven, je een prijs gaat betalen voor die uitspattingen. En die prijs zal te hoog voor je zijn. Genoeg hedonisme voor mij dan. Ik heb iets belangrijks te doen. Dat is de weg uit die situatie.
De noodzaak van discipline
Voordat je een schilder kunt zijn die meer kan schilderen dan alleen herinneringen, moet je die discipline en vaardigheid in je opnemen. Veel daarvan bestaat uit pijnlijke herhaling en zwaar, vermoeiend werk. Het is het opofferen van het heden voor de toekomst. Maar als je dat eenmaal voor elkaar hebt, dan gaan er deuren voor je open. Daarom hebben we disciplines, toch? Die woorden zijn er niet voor niets.
Je moet jezelf eerst beperken en dan kun je je naar buiten toe verbreden. En dat is deel van het rijpingsproces, het is de opoffering van de kindertijd. In je kindertijd ben je niets anders dan potentie, maar het is niet gerealiseerd en je weet niet hoe je het moet realiseren. Dus de vraag is, hoe kom je op een punt waar je die potentie realiseert? Het antwoord is dat je bijna alles opoffert aan één enkele richting.
Groeien en richting kiezen
Dat is het ding over opgroeien; als tiener en jongvolwassene moet je alles wat je als kind had kunnen zijn opofferen om dat ene ding te zijn waarop je mikt. Maar dat opent mogelijkheden. Doelloos zijn is niet niets; doelloos zijn is slecht. Als je een ‘waarom’ hebt, kun je elke ‘hoe’ verdragen. De meeste mensen vinden de betekenis in hun leven door verantwoordelijkheid.
Ik geloof in de fundamentele religieuze waarheid van het idee dat het leven lijden is. Het is lijden omdat we sterfelijk en kwetsbaar zijn en omdat we ook onderhevig zijn aan kwaadwilligheid, van onze eigen handen en die van anderen. Het is een constante existentiële uitdaging die je bitter en hopeloos kan maken, nihilistisch, depressief, angstig, en waarschijnlijk geneigd om verschillende substanties te misbruiken als medicatie of ontsnapping. Het kan je op veel manieren naar beneden halen.
Verantwoordelijkheid als uitweg
Ik stel mensen voor dat er een uitweg is, en die uitweg is om dat recht in de ogen te kijken en verantwoordelijkheid te nemen in je eigen leven en te proberen de wereld een betere plek te maken. Het is noodzakelijk om dat te doen, en als je dat niet doet, gaan dingen slecht. Ik denk dat het spel voor iedereen in zekere mate tegen is, omdat het leven erg moeilijk is en we allemaal sterven.
Maar sommige mensen hebben het harder dan anderen, en we hebben het allemaal soms erg moeilijk in ons leven. Wat is het alternatief? Je neemt die verantwoordelijkheid en probeert de berg op te klimmen, want het alternatief maakt alles erger. Vind iets in je leven dat zo de moeite waard is om te doen dat het feit dat je gaat lijden, gerechtvaardigd is. Ja, het leven is ruw, ongetwijfeld.
Het avontuur van uitmuntendheid
En als het geluk je toelacht, moet je daar dankbaar voor zijn, en als geluk zich manifesteert, moet je daar ook dankbaar voor zijn. Dus dan kun je jezelf afvragen, wat is het beste tegengif voor het ongemak van het leven? Je zou kunnen zeggen dat het comfort is, en dat is wat je doet als je een baby inbakerd. Maar een beter tegengif is zoiets als avontuur naar uitmuntendheid.
Dat is een veel beter tegengif voor lijden dan de loutere afwezigheid van lijden. Ik ben 20 jaar psychotherapeut geweest, ik heb dingen gezien die je je niet kunt voorstellen, horrorshows die je je niet kunt inbeelden en mensen die op zoveel manieren, op zoveel dimensies zijn gekwetst. Moeten ze verbitterd zijn, wrok koesteren, gewelddadig worden? Deze dingen helpen niet. Ze moeten de berg op klimmen ondanks hun extra last, en het gaat om verantwoordelijkheid, niet om schuld.
Het belang van vlijt en strategie
Ik zou willen zeggen dat jullie allemaal slimmer moeten zijn, maar ik weet niet hoe jullie slimmer kunnen zijn. We weten eigenlijk niets over hoe we intelligentie kunnen verbeteren. En ik veronderstel dat we eigenlijk ook niets weten over hoe we vlijt kunnen verbeteren. Maar wat ik je kan vertellen, is dat mensen die vlijtig zijn, een strategie bedenken om het probleem dat voor hen ligt op te lossen, en dan doen ze wat ze kunnen om zich aan die strategie te houden.
Dus bijvoorbeeld, als je vandaag of morgen een paar uur, drie uur, gaat zitten en een Google Agenda invult, of wat je ook gebruikt, met een strategie voor studeren en een lijst van wanneer al je opdrachten moeten worden ingeleverd, en wanneer je gaat zitten om te studeren, dan zul je niet in een positie zijn waar je hopeloos 10 uur per dag moet blokken vlak voordat een belangrijk examen plaatsvindt.
Liefde, waarheid en avontuur
Prachtig gezegd dat liefde het hoogste ideaal is om naar te streven, en waarheid is haar handlanger. Ik heb hier lang over nagedacht, over deze hiërarchie van idealen. Het ding met de bittere waarheid, laten we zeggen de cynische waarheid, is dat het de ketenen van naïviteit kan verbreken.
Cynisme is eigenlijk een morele verbetering ten opzichte van blinde naïviteit, hoewel het op sommige manieren positief is, maar alleen omdat het beschermd is, en het andere bitter en donker is, maar toch beter. Maar op dat punt ben je nog maar net begonnen. Optimaal gezien bestaan we om iets te hebben als een speels avontuur.
We zijn gebouwd voor een optimale uitdaging. Dat is deels waarom we graag spelen. In het spel vind je een optimale uitdaging. Het is bijna als de definitie van spel. En dus, als je jezelf en de wereld optimaal kunt organiseren, dan heb je avontuur, en misschien heb je het avontuur van je leven. En als je dat briljant kunt doen, dan kun je dat doen in een geest van spel. Dat is wat je nodig hebt en wilt.
De gevolgen van onwaarheid
In mijn klinische praktijk en in mijn eigen privéleven, toen mijn ogen open waren, zag ik een eindeloze herhaling van de gevolgen van het niet zeggen wat waar is. Wat voor hel je ook mag vallen door je mond open te doen als je iets te zeggen hebt dat niet populair is, het is niets vergeleken met de hel die je jezelf in zult hullen als je de controle over je eigen tong en geest verliest.
Zoals ik zei in mijn klinische praktijk, ik heb nooit iemand ergens mee weg zien komen, zelfs niet één keer. Dus alles wat je in een situatie als deze hebt, is wat waar is. Natuurlijk heb je alleen je benaderingen van de waarheid, maar dat is beter dan niets. Je moet bang zijn voor het juiste ding. Je moet bang zijn om je ziel te besmetten met bedrog. Dat is waar je bang voor moet zijn. Wat er gebeurt, is dat je je hoofd vult met onzin en niemand zal je erop wijzen, behalve jijzelf. Maar je kunt die stem dempen als je hard genoeg probeert.
Wacht maar tot je echt in de problemen komt. Er komt een dag dat je een beslissing moet nemen, en die beslissing is het verschil tussen leven en dood, of erger, tussen iemand anders zijn leven en dood, of erger, tussen gezondheid en het lijden dat erger is dan de dood. Omdat je jezelf in zo’n mate hebt gecompromitteerd, zul je niet kunnen vertrouwen op je oordeel en zul je de fout maken die je niet zou moeten maken. En dan ben je klaar, en dat zal absoluut gebeuren. Ja, je zet wat geweldig is tegenover wat tragisch is.
Wat anders zou je kunnen doen?
En dus zeg je, hoe vind je wat geweldig is in je eigen leven? Deel daarvan is dat je observeert. Wanneer doe ik iets dat mijn lijden verlicht? Je moet die vraag eerlijk aan jezelf stellen.
Een van de dingen die je ze laat doen, is zeggen: waarom kijk je niet gewoon een week naar jezelf, alsof je niet weet wie je bent, en kijk gewoon wanneer je niet zo miserabel bent. Laten we dan kijken of we kunnen uitvinden wat er aan de hand is in die situatie dat de somberheid opheft. Oké, er zit iets in dat genezend is. En dat genezende is gerelateerd aan, nou ja, je zou kunnen zeggen, je doel.
Misschien is een deel van de reden waarom je depressief bent, omdat je te geïsoleerd bent. Nu kunnen we daaraan werken. Laten we kijken of we de tijd die je doorbrengt met je vrienden met 20% kunnen verhogen, of misschien heb je een paar nieuwe vrienden nodig, of misschien moet je werken aan je grappen en humor. Je weet wel, omdat je dat tegen de tragedie van het leven kunt zetten.
