Een korte inleiding over het Maharishi Effect: In 1960 voorspelde Maharishi Mahesh Yogi dat als één procent van de bevolking de Transcendente Meditatie® techniek zou beoefenen dat meetbare verbeteringen zou opleveren in de levenskwaliteit van de hele bevolking. Dit verschijnsel werd voor het eerst opgemerkt in 1974 en gerapporteerd in een artikel dat in 1976 werd gepubliceerd.
De bevinding was dat wanneer 1% van een gemeenschap het Transcendente Meditatie (TM®) programma beoefende, het misdaadcijfer gemiddeld met 16% daalde. In die tijd werd dit fenomeen het Maharishi Effect genoemd. Later werd de betekenis van deze term uitgebreid tot de invloed die gegenereerd wordt door de groepspraktijk van het TM-Sidhi® programma.
In het algemeen kan het Maharishi Effect worden gedefinieerd als de invloed van coherentie en positiviteit in de sociale en natuurlijke omgeving, gegenereerd door de beoefening van de TM en TM-Sidhi programma’s.
Maharishi introduceerde het TM-Sidhi programma, inclusief Yogic Flying, in 1976. Groepsbeoefening van dit programma bleek bijzonder heilzaam. Op basis van analogieën met fysische systemen, schatten wetenschappers dat de samenhang die door groepspraktijk van het TM-Sidhi programma wordt gegenereerd, evenredig moet zijn met het kwadraat van het aantal deelnemers.
Rekening houdend met de “1%” bevinding, werd voorspeld dat een groep met een omvang gelijk aan de vierkantswortel van 1% van een bevolking, een meetbare invloed zou hebben op de levenskwaliteit van die bevolking.
Bijvoorbeeld, een groep van 200 die samen het TM-Sidhi programma beoefent in een stad van vier miljoen (100 x 200 x 200) zou voldoende zijn om een meetbare invloed op de hele stad te produceren.
Een groep van 1600 in de VS zou 256 miljoen (100 x 1600 x 1600) mensen beïnvloeden, de hele bevolking van de VS. En een groep van 7000 zou 4,9 miljard (100 x 7000 x 7000) mensen beïnvloeden, de bevolking van de wereld op dat moment.
Het TM-Sidhi programma werd in het volgende decennium talloze malen in grote groepen beoefend. De eerste statistische analyse van de effecten werd gepubliceerd in 1987. Hieruit bleek een afname van ongeveer 11% in geweldsdelicten in Washington D.C., in de totale misdaden in Metro Manila, en in de totale misdaden in het Union Territory of Delhi.
De p-waarden (de waarschijnlijkheid dat de waargenomen veranderingen door toeval gebeuren) van deze drie effecten waren respectievelijk 0,01, 0,005 en 0,001. Dit zijn uitstekende resultaten voor onderzoek in de sociale wetenschappen.
Latere onderzoeken hebben het bestaan van het Maharishi Effect bevestigd. Het is mogelijk geworden om vooraf een voorspelling te doen bij de politie en de burgemeester van een stad en vervolgens het effect te creëren.
Dit werd in 1993 in Washington, D.C. op de proef gesteld onder zorgvuldig toezicht van een vooraanstaande beoordelingscommissie. De maximale afname van geweldsdelicten bedroeg 23,3%. De statistische kans dat dit resultaat het gevolg kon zijn van toevallige variatie in de misdaadniveaus was minder dan 2 op 1 miljard (p < .000000002).
Aangezien de theorie en het verschijnsel zo nieuw zijn voor de moderne wetenschap, is het niet verrassend dat de methodologie van een onderzoek wordt onderworpen aan een strenge analyse door de beoordelingscommissies van tijdschriften voordat een artikel over het Maharishi Effect wordt geaccepteerd voor publicatie. Daardoor is het onderzoek echt een juweeltje van de sociale wetenschap. Niet alleen vanwege het belang van de ontdekking, maar ook door de nauwkeurigheid waarmee het onderzoek is uitgevoerd.
