Er is een onderzoek uit 2019 gepubliceerd dat overtuigende tekenen van Reversing Aging laat zien. Hopelijk, als je al een tijdje deel uitmaakt van GoodFeeling, weet je dat we vrij voorzichtig ben met onze uitspraken en probeer ik niets te zeggen zonder degelijk bewijs erachter.
Maar deze keer is er eindelijk gepubliceerd bewijs en de resultaten zagen er zo veelbelovend uit dat de studie wordt herhaald met meer mensen in een fase twee klinische proef.
Dus, als je niet geeft om jonger worden, kunnen we hier dit interessant blog beëindigen en het spijt me dat ik je tijd heb verspild. Oh, je hebt toch wel interesse?
Oké, laten we dan een paar minuten besteden aan de resultaten van de studie, maar voel je vrij om weg te gaan als je verveeld raakt. Ik heb de neiging om mensen suf te praten als het op onderzoeken aankomt.
Dit onderzoek werd uitgevoerd aan de Stanford Medical School en omvatte 10 gezonde mannen tussen de 50 en 65 jaar oud. De onderzoekers wilden weten of ze deze iets oudere mannen een cocktail van moleculen gaven, of dit effecten zou hebben op enkele maatregelen van algehele gezondheid.
Maar meer specifiek waren ze geïnteresseerd in immuungezondheid en hun epigenetische veroudering. Daar komen we zo meteen op terug. Dit onderzoek heet de “Trim Study” en werd aan mij voorgesteld door een trouwe lezer.
Dus ik had de kans om de gegevens door te nemen tijdens een van onze live sessies. Terwijl ik sommige aspecten wat teleurstellend vond, vond ik andere aspecten behoorlijk fascinerend, vooral met betrekking tot veroudering.
Wat hebben de onderzoekers eigenlijk aangetoond?
De studie liep ongeveer 18 maanden, althans gedeeltelijk, omdat bepaalde eindpunten slechts tot 12 maanden werden gemeten. Hoe dan ook, de onderzoekers maten het ontstekingsmolecuul C-reactief proteïne (CRP), dat door de lever wordt uitgescheiden.
Volgens de gegevens daalden de CRP-niveaus op de 9- en 12-maanden-markering van deze verjongende cocktail. Dit zijn behoorlijk ingrijpende veranderingen, met een daling van ongeveer 30 tot 40 procent op de 12-maanden-markering.
Bovendien verbeterde de nierfunctie, gemeten als de glomerulaire filtratiesnelheid, vanaf de negen maanden markering.
Oh en trouwens, ik ga hier even recht op mijn doel af. Er gebeurt een hele coole toevalligheid op de negen maanden markering. Je kunt het nu waarschijnlijk nog niet zien, maar zodra we verder gaan, zul je op een gegeven moment hetzelfde ‘aha’-moment hebben als ik. Je zult zien wat ik bedoel, maak je geen zorgen.
Dus, de onderzoekers keken naar een paar andere maatregelen, zoals bloedinsuline en bloedglucose en geen van beide veranderde. Maar nogmaals, de onderzoekers waren sowieso meer geïnteresseerd in immuungezondheid. Dus hoe hebben ze dat onderzocht?
Nou, rond de leeftijd van 60-65 jaar ervaren mensen een interessant teken van veroudering dat veel mensen eigenlijk niet weten. Het is niet zo duidelijk als krakende rugpijn of knieproblemen, maar het gebeurt in je borstkas.
Nee, ik heb het niet over een hartaanval, dat is behoorlijk duidelijk op zichzelf. We hebben het over thymusinvolutie.
Je hebt een orgaan dat midden in je bovenste borstkas zit en dat orgaan is verantwoordelijk voor het accepteren van onrijpe immuuncellen die afkomstig zijn uit je beenmerg.
Deze onrijpe immuuncellen worden dan volwassen en doorlopen een selectieproces om ervoor te zorgen dat ze niet kwaadaardig worden en auto-reactief worden, wat betekent dat ze je cellen aanvallen in plaats van pathogenen.
Hoe dan ook, dat is eigenlijk niet het belangrijkste. Het belangrijkste is dat de thymus de trainingsfaciliteit is voor je T-cellen, een cruciaal onderdeel van het adaptieve immuunsysteem.
Dus naarmate we ouder worden, wordt de thymus steeds meer gevuld met vetweefsel en minder met thymisch weefsel. Het verandert van een volledig functionerend orgaan in een orgaan dat volledig wordt afgesloten door vetcellen rond de leeftijd van 60 tot 65 jaar.
Een logische vraag zou dan zijn: hoe stoppen we dit proces? Hier kunnen we teruggaan naar dit onderzoek, omdat de cocktail die aan deze individuen werd gegeven, bedoeld was om deze involutie om te keren. Dat is waarom ze specifiek mensen in hun jaren ’50 en ’60 hebben gerekruteerd.
Je ziet links een afbeelding van de thymus van een van de deelnemers. De witte omtrek, of eigenlijk de meer grijze lijn, geeft aan hoeveel vetweefsel de thymus overneemt. Een grotere thymusinvolutie. Als we de tweede afbeelding van dezelfde deelnemer toevoegen, kunnen we donkere vlekken zien, dat is vetvrij weefsel, hoogstwaarschijnlijk thymisch weefsel.
Er zijn echter ook twee deelnemers onderaan die geen verandering ervaren. De interventie helpt dus ongeveer 80 procent van de deelnemers, maar niet allemaal. Toch is er duidelijk bewijs dat ten minste het vetweefsel van de thymus wordt verminderd.
Maar hoe beïnvloedt dit eigenlijk de immuuncellen?
Maar hoe zit het met het immuunprofiel zelf? Jouw lichaam is gevuld met verschillende soorten immuuncellen en ik neem aan dat dit geen nieuws voor je is. We hebben twee grote ‘partijen’, vergelijkbaar met Links en Rechts, maar deze partijen werken eigenlijk samen aan een gemeenschappelijk doel: jouw lichaam gezond houden.
Een partij, het aangeboren immuunsysteem, zit vol met cellen die op patrouille gaan, vergelijkbaar met politieagenten. De tweede partij, het adaptieve immuunsysteem, zit vol met cellen die grotendeels inactief zijn totdat ze worden geactiveerd om een bepaald pathogeen aan te vallen. Monocyten zijn immuuncellen uit de eerste partij, het aangeboren systeem.
Deze cellen circuleren door je bloedbaan en kunnen in weefsels doordringen als dat nodig is. Monocyten kunnen pro-inflammatoir worden en een van de belangrijkste markers van die pro-inflammatoire toestand is de expressie van een eiwit genaamd CD38, dat op het celmembraan van de monocyten wordt uitgedrukt.
Hoe meer CD38-positieve monocyten aanwezig zijn, hoe groter de inflammatoire toestand. Of dat is in ieder geval het algemene idee. Er kan wat nuance zijn, maar laten we het daar voorlopig bij houden.
Misschien wat overdreven geïnterpreteerd?
Als we naar metingen van CD38-positieve monocyten kijken, zien we een significante daling vanaf maand nul (de start) tot maand 12 en daarna. De onderzoekers keken ook naar andere maatregelen van immuniteit, zoals de daadwerkelijke T-cellen die uit de thymus komen, maar de gegevens zijn teleurstellend en naar mijn mening wat overdreven geïnterpreteerd.
Heb je jezelf ooit afgevraagd hoe je kunt meten of je beter veroudert of dat je veroudering omkeert? We focussen zo op het omkeren van de leeftijd, maar hoeveel metingen hebben we eigenlijk om het te kwantificeren?
Voor de eerste vraag kun je eenvoudig klinische uitkomsten zoals bloedsuiker, insuline, testosteron, oestrogeen enzovoort gebruiken. Maar hoe meet je het omkeren van veroudering? Als je bloedsuiker normaal is, zal het niet ‘normaler’ worden.
Dus hoe doen we dan Reversing Aging?
Laat me je voorstellen aan de epigenetische klokken. Epigenetische klokken zijn gebaseerd op epigenetica. Ik neem aan dat je nu wel mee bent. Goed, epigenetica zijn simpelweg tags die op je basale genoom worden aangebracht. Jouw cellen hebben duizenden genen die je genoom vormen en die genen bestaan uit DNA-moleculen.
Op en rond die DNA-moleculen bevinden zich tags zoals methylatie. Deze tags bevorderen of ontmoedigen het lezen of tot expressie brengen van het gen waarmee de tags zijn geassocieerd. Dus naarmate we ouder worden, veranderen onze epigenetische tags over ons genoom.
We kunnen die veranderingen bij honderden en duizenden mensen volgen en een database maken waarin een bepaald epigenetisch profiel wordt gekoppeld aan een bepaalde leeftijd.
Epigenetische leeftijd versus de chronologische leeftijd.
Wat hier fascinerend aan is, is dat dit zo goed werkt. De relatie is ongelooflijk sterk. Een onderzoeker kan naar een set genen kijken, laten we zeggen Gen A, Gen B en Gen C en kijken welke tags de cel heeft toegepast op die genen en dan verwijzen naar de database en de leeftijd van die persoon bepalen. Best cool, toch?
Welnu, er zijn een aantal van deze epigenetische klokken en de onderzoekers wijzen op de veranderingen in vier van hen, maar laten we ons concentreren op het gemiddelde dat hier wordt getoond. De verticale as geeft de epigenetische leeftijd aan versus de chronologische leeftijd.
Als je ziet dat het negatief wordt, betekent dit dat de epigenetische leeftijd een jongere biologische leeftijd aangeeft in vergelijking met hoe oud de deelnemers daadwerkelijk zijn. Duidelijk zien we na verloop van tijd van interventie significante veranderingen in epigenetische leeftijd.
Wat niet wordt getoond in deze gegevens, is iets dat je dat ‘aha’-moment kan geven dat ik eerder noemde. Herinner je je dat deze individuen significante verbeteringen zagen in C-reactieve proteïne en glomerulaire filtratiesnelheden op de negen maanden markering?
Nou, hun epigenetische leeftijd veranderde het meest dramatisch in de laatste drie maanden van de interventie, specifiek van maand 9 tot 12. Ze ervaarden een omkering van zes en een half jaar in die laatste fase.
Hoe geweldig is dat?
Natuurlijk is dit slechts een associatie, maar het is wel een behoorlijk toevallige als je het mij vraagt. Mensen die een omkering van zes en een half jaar in hun epigenetische leeftijd ervoeren, wat sterk correleert met hun biologische leeftijd, ervaarden ook verbeteringen in verschillende klinische gezondheidsindices op exact hetzelfde moment. Kom op, je kunt die connectie niet ontkennen.
Oké, er is hier veel te bespreken. Ik zou graag willen zien dat dit onderzoek opnieuw wordt uitgevoerd met meer interessante uitkomsten. Hoewel er hier zeker potentieel is, wil ik toch meer zien. En daarmee neem ik afscheid. Het was een genoegen. Oh wacht, je wilt waarschijnlijk wel weten wat de onderzoekers deze mensen eigenlijk hebben gegeven, toch? Ik dacht niet dat dit je interesse zou wekken, maar oké, als je aandringt.
Hier is de lijst:
- 0.015 milligram per kilogram menselijk groeihormoon.
- 50 milligram DHEA.
- 500 milligram Metformine.
- 3000 IE vitamine D.
- 50 milligram zink.
Ik kan me voorstellen dat dit misschien wat zorgen bij je oproept, vooral met betrekking tot groeihormoon, omdat het kanker zou kunnen bevorderen. Een paar metingen van kanker, specifiek prostaatkanker, werden echter gemeten en bleken verbeterd te zijn.
Markers zoals vrije totale en risicofactor PSA waren verbeterd. Er was echter een lichte toename in serum alkalische fosfatase, wat behoorlijk verwarrend is. Als je gedachten hebt, deel ze dan alsjeblieft.
Er komt een volgende studie aan die veel meer informatie over dit onderwerp zal bieden. Onthoud dat het in fase twee klinische proeven is, dus het is al aan de gang. De verwachte einddatum is eind 2024 en je kunt er zeker van zijn dat ik het zal behandelen zodra de gegevens zijn verzameld en gepubliceerd.
Tot die tijd ben je misschien geïnteresseerd in mijn andere artikelen over veroudering/verjonging of misschien iets heel anders. Hoe dan ook, ik zie je dan. Bedankt voor het lezen!
Geraadpleegde bronnen:
- Reversal of epigenetic aging and immunosenescent trends in humans – https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC6826138/
- https://med.stanford.edu/news/search.html?q=Reversing+Aging
