Taal en Waarneming: samen vormen ze onze realiteit
Heb jij weleens moeite gehad om een smaak of geur te benoemen? Misschien heeft het te maken met de taal die je spreekt. Onze taal kan ons namelijk inzichten geven in onze cultuur en gemeenschap.
Welke van deze twee vind jij makkelijker te beschrijven: de kleur van gras of de geur ervan? Het antwoord kan afhangen van waar je vandaan komt en welke taal je spreekt.
Mensen worden vaak gezien als visuele wezens, vooral als je Engels als moedertaal hebt. Het Engels heeft namelijk een rijke woordenschat voor kleuren en geometrische vormen, maar weinig woorden voor geuren. Uit een recente wereldwijde studie blijkt echter dat onze waarneming van de wereld enorm verschilt van cultuur tot cultuur en wordt weerspiegeld in onze taal.
De invloed van onze omgeving op onze waarneming
Deze studie is gebaseerd op tests die 26 onderzoekers hebben uitgevoerd in 20 talen in Europa, Noord- en Zuid-Amerika, Azië, Afrika en Australië, van grote steden tot afgelegen inheemse dorpen. Deelnemers werd gevraagd om zintuiglijke prikkels te beschrijven, zoals gekleurd papier, een slok suikerwater of een snuif van een geurende kaart.
Uit de resultaten blijkt dat onze levensstijl, omgeving en zelfs de vorm van onze huizen invloed kunnen hebben op hoe we waarnemen en hoe makkelijk we onze waarneming in woorden kunnen omzetten.
Taal als bron van perceptie van de waarheid
Asifa Majid, hoogleraar taal, communicatie en culturele cognitie aan de Universiteit van York, leidde het onderzoek en geeft aan: “Ik denk dat we vaak denken dat taal ons directe informatie over de wereld geeft. Je ziet dat in hoe we over de zintuigen denken en hoe dat terugkomt in de hedendaagse wetenschap.”
Majid legt uit dat veel leerboeken mensen als visuele wezens bestempelen vanwege de hoeveelheid hersenactiviteit die gericht is op het zien ten opzichte van ruiken. Maar taal speelt hierin ook een cruciale rol. Mensen hebben vaak meer woorden om te praten over dingen die we zien en vinden het lastiger om dingen die we ruiken te beschrijven.
Dus de volgende keer dat je merkt dat je moeite hebt om iets te beschrijven, bedenk dan dat het niet aan jou ligt, maar aan de taal en de omgeving waarin je bent opgegroeid. Taal geeft ons namelijk niet altijd de waarheid, maar wel de perceptie van de waarheid.
Taal en Waarneming
Volgens Majid, zijn sommige samenlevingen veel meer gericht op geur of geluid. Haar eigen onderzoek naar de Jahai, een gemeenschap van jager-verzamelaars op het Maleisisch schiereiland, heeft een woordenschat voor geuren opgetekend die even gevarieerd en precies is als de Engelse woordenschat voor kleuren.
Bij de studie waren specialisten betrokken in talen zo divers als Umpila, dat door slechts ongeveer 100 mensen in Australië gesproken wordt, tot Engels, dat door ongeveer een miljard mensen over de hele wereld gesproken wordt. In totaal werden 313 mensen getest. De onderzoekers gaven hen de verschillende stimulerende middelen, en maten dan bij elke groepsmeting de “codeerbaarheid” en dat is de mate van overeenstemming tussen de antwoorden in elke groep. Een hoge mate van codeerbaarheid betekent dat een groep een overeengekomen manier heeft om over bepaalde kleuren te praten. Een lage codeerbaarheid kan erop wijzen dat de groep geen gedeelde algemeen aanvaarde woordenschat voor die kleuren heeft, of dat ze niet in staat is ze te identificeren.
Engelssprekenden waren het best in het praten over vormen en kleuren. Ze waren het er allemaal over eens, bijvoorbeeld, dat iets een driehoek was, of groen.
Sprekers van het Lao en Farsi daarentegen blonken uit in het benoemen van smaken. Wanneer ze water met een bittere smaak kregen aangeboden, beschreven alle Farsi sprekers in de studie het als “talkh” het Farsi woord voor bitter.
Dit was niet het geval bij Engelse sprekers. Wanneer ze hetzelfde water met bittere smaak aangeboden kregen, zeiden “Engelse sprekers van alles, van bitter, tot zout, zuur, niet slecht, gewoon, munt, als oorsmeer, medicinaal enzovoort”, aldus Majid.
Ze zegt dat dit soort smaakverwarring Engelssprekenden in laboratoriumproeven consequent overkomt: “Ze beschrijven bitter als zout en zuur, ze beschrijven zuur als zijnde bitter, ze beschrijven zout als zijnde zuur. Dus ook al hebben we de woordenschat, toch lijkt er enige verwarring in de hoofden van mensen te bestaan over hoe ze hun smaakervaring op hun taal in kaart kunnen brengen.”
Interessant is dat de taalgemeenschappen die erg hoog scoorden voor deze proef – Farsi, Lao en Kantonees – allemaal beroemde verfijnde keukens hebben die een scala van verschillende smaken cultiveren, waaronder bitterheid.
Andere deelnemers hadden moeite met bepaalde taken omdat in hun taal gewoon woorden ontbraken voor wat ze te zien kregen. Umpila, een taal die gesproken wordt door een jager-verzamelaar gemeenschap in Australië, heeft alleen woorden voor zwart, wit en rood. Umpila sprekers vonden het echter het gemakkelijkst om geuren te beschrijven. Deze neiging tot ruiken in plaats van zien wordt ontdekt bij jager-verzamelaars over de hele wereld, ook bij de eerder genoemde Jahai. De reden kan te maken hebben met het leven en jagen in geurrijke bossen.
De zintuiglijke verscheidenheid hield zelfs stand bij gebarentalen. Sprekers van Kata Kolok, een lokale gebarentaal die door ongeveer 1.200 mensen op Bali gesproken wordt, hadden bijna evenveel moeite als de Umpila met het beschrijven van kleuren. Sprekers van Amerikaanse Gebarentaal en Britse Gebarentaal daarentegen vonden deze taak relatief gemakkelijk, en scoorden ongeveer hetzelfde als Engelssprekenden.
Culturele factoren, van kunst tot architectuur
Culturele factoren, van kunst tot architectuur, bleken een rol te spelen in hoe goed de deelnemers presteerden op de verschillende tests. Mensen uit gemeenschappen die aardewerk met patronen produceerden deden het beter in het praten over vormen. Diegenen die in hoekige in plaats van ronde huizen woonden, hadden de neiging beter te zijn in het beschrijven van hoekige vormen. En deelnemers uit gemeenschappen met gespecialiseerde musici waren beter in het beschrijven van geluiden – ook al waren ze zelf geen musicus.
“Alleen al het hebben van gespecialiseerde musici betekent dat die gemeenschap een bepaalde manier van praten over geluiden ontwikkelt, en dat iedereen beter lijkt te weten hoe je over geluiden moet praten,” aldus Majid.
Voor degenen onder ons die meer tijd doorbrengen voor stille, reukloze schermen dan tussen geurende planten en jammende muzikanten, kan de studie een aanmoediging zijn om op zoek te gaan naar nieuwe zintuiglijke ervaringen. Maar het is ook een herinnering aan de waarde van taalkundige verscheidenheid.
Ook lezen:
- Zelfliefde: 7 praktische manieren om van je zelf te (leren) houden
- Eigenwaarde: wat betekent dit eigenlijk en waarom is het zo belangrijk voor jou?
- Leer om snel oordelen te vermijden en verbeter je beslissingen in 2023
- Hoe we onze zwakheden omarmen voor meer succes in 2023
