Het was een stormachtige dag met zware regenbuien. De vrouw stopte op de parkeerplaats van haar synagoge. Ze vertelde haar 4-jarige zoon Jeremy om naar de deur te rennen en daar op haar te wachten terwijl zij zijn kleine broertje Andy, van 2 jaar oud, zou brengen. Jeremy stapte uit en rende naar de deur.
De vrouw klom over de autostoel om Andy uit zijn autozitje te halen. Ze pakte een paraplu en zette Andy op de grond, waarbij ze zijn handje vastpakte. Na een paar stappen realiseerde ze zich plotseling dat dit eigenlijk niet heel verstandig was. Haar trouwring raakte de steel van de paraplu. Ze overwoog de paraplu los te laten, maar voordat ze dat kon doen, sloeg een bliksemschicht in op de punt van de paraplu. En dat was het. Ze was dood.
Maar ze was zich nog volledig bewust en waarnam alles wat er om haar heen gebeurde. Jeremy en Andy gingen beide uit hun dak! Andy had zijn handen tegen zijn oren gedrukt omdat de knal zijn trommelvliezen had doen klappen en hij zat met veel pijn. Jeremy was tegen haar instructies in terug naar buiten gerend en greep zijn broertje vast om hem mee naar het gebouw te trekken.
De vrouw volgde, want vreemd genoeg kon ze hen gewoon zien lopen. Eenmaal in de lobby kwam een voorbijganger kijken wat er aan de hand was met de twee gillende jongetjes. De vrouw dacht bij zichzelf: ‘Waarom negeert hij mij? Waarom praat hij alleen met hen en niet met mij?’ En toen, een seconde later, realiseerde ze zich ineens: ‘Waar is mijn paraplu gebleven?’
Ze keek naar buiten en zag haar paraplu op de parkeerplaats liggen. Een klein stukje verderop, zo’n 6 meter bij de paraplu vandaan, zag ze zichzelf roerloos op de grond liggen. Het was zeer ontwrichtend. Ze zei: “Je moet begrijpen dat ik voordat dit me overkwam een enorme scepticus was. Ik zou niemand in zijn gezicht hebben uitgelachen, maar ik dacht wel dat dit allemaal onzin was. Daar kon het gewoon niet gebeuren. Dat hoorde niet bij de realiteit. En toch zag ik mezelf in de lobby staan terwijl ik ook daar buiten op de parkeerplaats lag.”
Ze keek naar haar schoenen die ze aan had en zag dat de zolen verbrand waren, haar voeten staken er uitgestoken uit. Maar toen ze naar beneden keek in de lobby, zagen haar schoenen er perfect uit! Ze had ze gewoon aan, maar ze hing zo’n 60 cm boven de grond te zweven in plaats van op de grond te staan.
Zodra ze dacht dat ze naar buiten wilde om bij haar lichaam te kijken, was ze daar ineens en keek ze op zichzelf neer. Ze probeerde zichzelf mentaal op te dragen om op te staan, waarbij ze zei: “Sta op, sta op! Je maakt je outfit vies. Je hebt de schoenen al vernield, sta nu op! Je ligt in een vieze olieplas te spartelen!” Maar toen drong het ineens tot haar door: “Wacht even, ik kan niet opstaan. Ik ben dood.”
Ze was zich nog steeds volledig bewust en zelfs nog meer bewust van alles dan toen ze in leven was. Er verscheen toen een licht aan haar rechterzijde, een beetje hoger. Het licht leek levend te zijn en had een bewustzijn. Het wilde dat ze het volgde. Dus dacht ze: ‘Oké dan, laat ik het maar volgen om te zien waar dit naartoe gaat.’
Het licht leidde haar naar een tuin en het was niet zomaar een gewone tuin zoals we die hier op aarde kennen. De planten waren anders en de bloemen ontloken in een fontein van felle kleuren! Het is zo frustrerend, want de woorden bestaan hier gewoon niet voor om het te kunnen omschrijven.
Er hing daar een overweldigende, onvoorwaardelijke liefdevolle energie die helemaal op haar gericht was! De vrouw zei: “Ik ben moeder en heb kinderen waar ik onvoorwaardelijk van houd. Maar dit was zo anders! Het was zoveel groter, sterker, krachtiger en dieper. Ik wil mijn gevoelens voor mijn eigen kinderen absoluut niet minimaliseren, want dat doe ik oprecht. Maar dit voelde gewoon heel anders.”
Er stond een bank en een stem – de stem van haar overleden grootvader, waarbij ze zeker wist dat het zijn stem was vanwege zijn zware Franse accent – zei haar op de bank te gaan zitten. En als je dode grootvader je zegt ergens op te gaan zitten, dan ga je daar gewoon op zitten!
De bank was heel fraai gemaakt, het leek met de hand gesneden en gepolijst houtsnijwerk met mooie zwingende motieven. Zodra ze erop ging zitten, paste de bank zich aan haar lichaamsvormen aan, als een soort mal. Haar grootvader kwam naast haar zitten, al keek ze nooit echt naar hem om. Mensen vragen haar dat vaak: hoe zag hij eruit? Maar ze had niet naar hem omgekeken, deels omdat ze niet het gevoel had dat ze dat moest doen, en deels omdat ze bang was voor wat ze zou zien. Hij was immers al een jaar dood. Ze wilde liever niet zien hoe hij er nu uitzag.
Haar grootvader zei dat hij alle vragen zou beantwoorden die ze had, maar hij vertelde haar dat telepathisch, rechtstreeks in haar gedachten. De enige keer dat ze zijn stem daadwerkelijk hoorde was toen hij zei dat ze op de bank moest gaan zitten. Daarna werd alle informatie als het ware in haar hoofd gegoten. En het voelde bijna vertrouwd aan, alsof ze hier eerder was geweest.
Er hingen drie bolvormige objecten in de lucht die een soort violet-achtige kleur leken te hebben, maar dan toch weer niet echt. Door de manier waarop ze ten opzichte van elkaar bewogen, leek het een soort kalender te vormen die de tijdsdoorloop markeerde. Ze vroeg zich af waarom ze de tijdsdoorloop probeerde bij te houden. Maar het antwoord dat ze kreeg, was dat ze het in lineaire termen moest onthouden om de informatie die ze zou krijgen te kunnen ontcijferen. En dat bleek twee weken lang te zijn – ze zat daar twee weken lang vragen te stellen en antwoorden te krijgen.
Ze kreeg te horen dat ze kon blijven als ze dat wilde, of kon kiezen om terug te keren naar het leven. Haar grootvader zou haar helpen die beslissing te nemen door al haar vragen te beantwoorden. Hij zei dat als ze besloot te blijven, ze dat pad naar de bergen moest volgen. En eenmaal over die bergen aan de andere kant, kon ze niet meer terug.
Dus stelde ze vragen en kreeg ze antwoorden gedurende die twee weken. In de verte zag ze andere mensen lopen, in tweetallen gekoppeld aan iemand anders. Ze vroeg waarom dat zo was. Het antwoord was: “Zo ben jij hier ook, ze kunnen jou zien terwijl je hier met mij zit.” De vrouw zei dat al die mensen er heel jong uitzagen, een jaar of 18. Terwijl zij op dat moment 28 was en ze had zelfs wat afgebladderde naallak op haar vingers. Ze dacht dat ze wel een brandwondje op haar hand zou hebben van de blikseminslag. Maar toen ze naar haar hand keek, zag die er perfect uit. Haar nagels zagen er ook perfect uit, geen vlekjes of ouderdomsplekjes, de huid zag er uit als die van iemand van 18 jaar! Het rare was dat ze geen trouwring om had. Ze vroeg zich af waarom niet, maar haar grootvader zei dat ze daar later op terug konden komen als ze wilde. Voorlopig had ze kennelijk andere, dringendere vragen.
Hij vertelde haar dat als ze zou terugkeren naar het leven, ze een derde kind zou krijgen, een dochter. Ze wilde weten hoe hij dat kon weten. Hij legde uit dat die ziel haar en haar man al had uitgekozen als ouders. Toen ze dat hoorde, dacht ze meteen: “Nou, dan moet ik er in ieder geval zijn.” Maar hij zei dat het niet zo’n groot probleem was als ze er niet zou zijn, want dan zou die ziel gewoon andere ouders uitkiezen. Dat gaf de vrouw echter een enorm schuldgevoel, ze dacht: “Nee, als ze mij heeft uitgekozen, dan is ze van mij en wil ik haar ontmoeten.”
Haar grootvader vertelde haar ook dat ze uiteindelijk zou gaan scheiden van haar man, wat heel vreemd klonk omdat ze op dat moment al 8 jaar getrouwd waren en het prima ging en ze gelukkig waren. Er was geen enkele reden om te denken dat ze zouden gaan scheiden. Uiteindelijk gebeurde dat inderdaad, maar pas 9 jaar later.
De vrouw dacht ook: “Welnu, als we dan inderdaad gaan scheiden, dan wil ik degene zijn die de jongens en dit eventuele dochtertje zal opvoeden.” Ze besloot terug te zullen keren naar het leven.
Haar grootvader waarschuwde haar dat er veel fysieke pijn mee gemoeid zou zijn. Ten eerste moest hij haar ziel weer in haar lichaam stoppen. Toen haar ziel haar lichaam had verlaten, was het uitgezet tot een grotere vorm. En die moest hij dus weer in dat kleine lichaampje persen. Bovendien was haar lichaam verbrand, dus er zou pijn zijn.
Hij vertelde haar ook nog een paar dingen over de toekomst, zoals details over de aankomende Super Bowl waar ze anders helemaal geen belangstelling voor had. En dat George H.W. Bush de aankomende presidentsverkiezingen zou winnen, terwijl het toen september was en de verkiezingen pas in november zouden plaatsvinden. Ze was helemaal niet politiek geïnteresseerd en kon er niet veel mee. Ze vroeg waarom hij haardit vertelde. Hij legde uit dat als ze eenmaal terug zou zijn, ze moeite zou hebben zich de gesprekken en informatie die ze hier had gekregen te herinneren. Maar als ze zou zien wie die Super Bowl won, of dat Bush inderdaad president werd, dan zou dat haar herinneringen aan deze plek weer triggeren.
Dus hielp hij haar weer terug in haar lichaam. Het voelde alsof hij haar in een wurgende omhelzing wrong om haar ziel erin te persen. Ze opende haar ogen en lag daar in de regen op de parkeerplaats. Ze besefte dat er hooguit een paar minuten voorbij waren gegaan, hoewel ze het gevoel had twee weken ergens anders te zijn geweest. Mensen kwamen net naar buiten om haar te helpen.
Tijdens haar tijd in die tuin, die de hemel bleek te zijn, had ze begrepen dat wat iedereen daar zag niet hetzelfde was. Iedereen zag daar zijn of haar persoonlijke versie van de hemel. Die ene man daar zou misschien gedacht hebben dat hij aan het zwemmen was in een zwembad, een volgende persoon weer dat ze op een zandstrand lag. Ze waren allemaal op dezelfde plek in de hemel, maar de hemel werd persoonlijk voor iedereen gevormd.
Dus ze was terug en ze was verbrand. Ze voelde zich niet meer dezelfde persoon. En haar man merkte ook duidelijk dat er iets met haar veranderd was. Ze moest een paar maanden in bed blijven omdat haar voeten zo erg verbrand waren, dus ze sliep veel. En tijdens die slaapperiodes kreeg ze dromen. Het waren heel specifieke, gedetailleerde dromen die ze zich kon herinneren. Niet alleen de details, maar het waren allemaal naargeestige dromen. Nachtmerries over vreselijke gebeurtenissen, tsunami’s, aardbevingen, vliegtuigongevallen en andere vreselijke rampen.
Tijdens haar eerste nachtmerrie over een vliegtuigcrash vertelde ze haar man alle details die ze gezien had: het vluchtnummer, hoeveel mensen aan boord zaten, enzovoorts. Hij raakte in paniek. Ze belde haar moeder ermee op en vertelde het haar ook. Twee dagen later belde haar moeder gillend dat ze de tv aan moest zetten – het was net op het nieuws, exact zoals ze in haar droom had gezien! Ze had het vluchtnummer, het aantal inzittenden, allemaal precies goed.
Het was zeer onrustbarend voor haar. Waarom deed het universum haar dit aan? Moest ze proberen dit soort rampen te voorkomen? Moest ze de luchtvaartautoriteiten gaan bellen en zeggen: “Hé, ik ben gewoon een moeder uit Houston, maar ik denk dat dit vliegtuig neer gaat storten”? Want als het dan daadwerkelijk neerstortte, zou ze als verdachte worden aangekeken. Het had voor haar allemaal geen zin.
In 1997 verhuisde haar man het huis uit. Hij kon het niet meer aan dat ze telkens wakker werd en over deze vreselijke rampen begon te vertellen. Ze kon er gewoon niet mee ophouden, de dromen waren zo specifiek!
Rond diezelfde tijd realiseerde de vrouw zich dat ze deze nachtmerriescenario’s naar zichzelf kon e-mailen, zodat ze een datum- en tijdstempel hadden van wanneer ze de droom had gehad. Aanvankelijk deed ze dit puur voor haar eigen gemoedsrust, omdat ze telkens dacht: “Misschien heb ik die nachtmerrie pas gehad nádat het nieuws erover kwam en ze het gewoon nog een keer herhaald hebben.” Ze probeerde excuses te verzinnen!
Dus begon ze de details van haar nachtmerries naar zichzelf te e-mailen. En ze bleken inderdaad accuraat te zijn. Niet al haar nachtmerries gebeurden daadwerkelijk. Toen ze later een boek ging schrijven met Jeff Kripal, een decaan van Rice University, liet hij een van zijn studenten al haar nachtmerrie-e-mails vergelijken met nieuwsgebeurtenissen uit die tijd. Maar niet alle nachtmerries kwamen overeen met iets dat daadwerkelijk gebeurd bleek te zijn.
Kripal en de vrouw wisten niet zeker of die gebeurtenissen gewoon niet hadden plaatsgevonden, of dat ze simpelweg niet in het nieuws waren gekomen. Als er bijvoorbeeld een helikopter neerstortte in Taiwan, dan is dat vreselijk, maar komt het misschien niet in het wereldnieuws. De student die het onderzoek deed, vond in ieder geval niets over sommige nachtmerries. Dus ofwel vonden die gebeurtenissen niet plaats, ofwel werden ze niet gerapporteerd in de media waar zij naar hadden gekeken.
De vrouw had het gevoel dat beide zaken een rol speelden. Sommige dingen gebeurden wel, maar kwamen niet in het nieuws. En andere dingen vonden überhaupt niet plaats.
Wat was voor haar de meest schokkende van al die nachtmerries? De meest schokkende was er een die ze niet in haar eerste boek had opgenomen, maar wel in haar tweede boek. Ze zou de specifieke vliegtuigcrash niet bij naam noemen, uit respect voor de nabestaanden van de slachtoffers.
In deze nachtmerrie zat ze zelf in het neertstortende vliegtuig. Dat was nog nooit eerder gebeurd. Normaal zag ze slechts een momentopname van het wrak en had ze informatie daarover. Vaak was het zelfs exact de foto die later in het nieuws zou komen. Zoals bij de aardbeving in San Francisco, waar de bovenste laag van de Oakland Bay Bridge op de onderste laag was gevallen. Ze had in haar droom een foto gezien van een agent die aan de rand van de gebroken brug stond te kijken, waarbij er een rode auto aan de rand bungelde. En dat was precies de foto die later in het nieuws kwam!
Maar in deze ene extreme nachtmerrie zat ze dus zelf in het vliegtuig. Ze sprak een andere passagier en die vertelde haar naam. Ze stelde haar kind voor dat naast haar zat. Het was alsof ze op een feestje zaten te kletsen en mensen aan elkaar voorstelden. Plotseling wist de vrouw: ‘Dit is het. Het gaat neerstorten en ik moet wakker worden.’ Pas als ze haar ogen opende, zou ze uit deze crashed vlucht ontwaken.
Maar de andere passagier greep haar armen vast en weigerde los te laten. Pas als zij losliet, kon de vrouw wakker worden. De vrouw smeekte in tranen om haar kind mee te mogen nemen en aan haar man te geven. Ze vertelde de naam van haar man en smeekte: “Neem mijn kind mee en vind mijn man, alsjeblieft!”
Toen voelde ze een schok en zag ze vanuit een positie buiten het vliegtuig zielen uit het wrak opstijgen. Het was zo surreëel om te zien hoe die zielen als het ware uit het wrak zweefden de lucht in.
De vrouw had in deze extreme droom de namen van deze vrouw, haar kind en haar echtgenoot gehoord. Ze had die namen opgestuurd in een e-mail aan zichzelf. Zo’n gedetailleerde informatie had ze nog nooit gehad! Het was een buitenlandse luchtvaartmaatschappij en ze had de naam van de maatschappij en de naam van de vrouw (die ze op één letter na goed had gespeld).
Haar man zei verbaasd: “Je hebt de namen van mensen die zullen sterven?!” Ongeveer drie dagen later werd de passagierslijst bekendgemaakt en kwamen de namen van de vrouw en het kind inderdaad overeen met wat ze in haar e-mail had staan. Dat was vreselijk.
De frequentie van dit soort extreme dromen en visioenen is inmiddels flink afgenomen. De vrouw denkt dat dit komt omdat ze erover is gaan praten, omdat ze doet wat ze geacht wordt te doen. Het duurde 27 jaar voordat ze openlijk over haar bijna-doodervaring en de gebeurtenissen daarna begon te vertellen. Maar sinds ze het bespreekbaar is gaan maken, zijn de dromen minder intens geworden.
Wat wil ze dat mensen uit haar ervaring meenemen?
Allereerst en het belangrijkst: ons bewustzijn overleeft de dood. Alleen omdat je lichaam sterft, betekent dat niet dat jij weg bent. Je blijft gewoon bestaan.
Voor haar was dat het grootste obstakel om te begrijpen: dat je ergens naartoe gaat als je lichaam doodgaat en dat dat ‘thuis’ is. Dit leven hier is niet thuis. Dit is geen pretje! Leven op aarde is eigenlijk best zwaar. We verdienen allemaal een pluim dat we het doen, want we zijn het zelf die ervoor gekozen hebben hier te zijn. Maar de plek waar je naartoe gaat na de dood, dat is thuis.
Wat we tijdens ons leven hier doen, bepaalt hoe onze ervaring in het hiernamaals eruit zal zien. Iedereen ziet daar iets anders. Het is zeer persoonlijk en uniek voor ieder individu. Wat we in dit bestaan doen, telt enorm.
Ze zegt: “Het betekent niet dat ik wil sterven. Ik wil niet dood. Ik ben alleen niet bang voor de dood zelf, alleen voor de pijn ervan. Ik vergelijk dit leven altijd met school. Niemand vindt het fijn om op school te zitten. Je wilt met zomervakantie zijn – dat is thuis, dat is de hemel.”
Veelgestelde Vragen
Wat gebeurde er met de vrouw tijdens de blikseminslag?
De vrouw werd geraakt door een bliksemschicht terwijl ze haar kinderen naar binnen begeleidde. Ze stierf op slag maar ervaarde een bijna-doodervaring.
Wat zag de vrouw tijdens haar bijna-doodervaring?
Ze zag zichzelf buiten haar lichaam, ontmoette haar overleden grootvader en werd begeleid naar een prachtige, onbeschrijfelijke tuin vol onvoorwaardelijke liefde.
Wat vertelde de grootvader aan de vrouw?
Haar grootvader antwoordde telepathisch op haar vragen, onthulde details over haar toekomstige leven en vertelde dat ze een keuze had om terug te keren of te blijven.
Welke fysieke gevolgen had de vrouw na de bijna-doodervaring?
Ze had ernstige brandwonden door de blikseminslag en moest maanden herstellen. Ze ervoer ook intense, voorspellende dromen over rampen.
Hoe beïnvloedde de bijna-doodervaring haar leven?
Ze verloor de angst voor de dood, kreeg visioenen en dromen over toekomstige gebeurtenissen en voelde een diepe spirituele verandering in zichzelf.
