Neurochirurgen beginnen te accepteren dat langetermijnherinneringen helemaal niet in de hersenen worden opgeslagen. Ik heb als neuroloog geleerd dat de hersenen helemaal geen bewustzijn creëren.
Het is eerder een ontvanger of een filter en dit is de reden waarom wanneer de hersenen en het lichaam sterven dit niet het einde betekent van het bewuste bewustzijn.
Het is eigenlijk een uitbreiding en groei van je bewuste bewustzijn, omdat je bevrijd wordt van de beperkingen van de hersenen en het lichaam.
Lees ook: 7 Fascinerende feiten over het visuele systeem – Donald Hoffman
Daarom is het zo’n avontuur en niets om bang voor te zijn. Dit is het verhaal van Dr. Eben Alexander’s bijna-doodervaring.
Mijn Bijna-doodervaring: Een Wetenschapper’s Reis naar het Onbekende
Dr. Eben Alexander vertelt:
Het gebeurde in november 2008. En ik heb de afgelopen 15 jaar geprobeerd om het beter te begrijpen en een dieper inzicht te krijgen als mens en als wetenschapper.
Een Ongekend Model voor Menselijke Dood
De vorm van meningitis die ik heb gehad, lijkt een perfect model voor het stervensproces, omdat het de menselijke delen van onze hersenen uitwist. Er is zelfs een medisch casusrapport over mijn situatie gepubliceerd in het Journal of Nervous and Mental Diseases in september 2018. Dit versterkt mijn verhaal aanzienlijk.
Drie artsen die niet betrokken waren bij mijn behandeling hebben het geschreven. Ze waren diep gefascineerd door mijn herstel en benadrukten twee belangrijke punten in het artikel. Ten eerste was er sprake van een volledige infectie van mijn hersenen, zonder dat enige delen van de neocortex ongedeerd bleven.
Ze concludeerden dat mijn hersenen geen droom of hallucinatie konden hebben ervaren. Toch heb ik een zeer intense en gedetailleerde reeks gebeurtenissen meegemaakt die mijn leven hebben veranderd, terwijl mijn hersenen duidelijk niet functioneerden.
Het tweede belangrijke inzicht uit het rapport is dat het mijn herstel moet verklaren. Peer-review redacteuren die het casusrapport lazen, zeiden: “Dit kan niet kloppen! Mensen worden niet zo ziek van bacteriële meningitis en herstellen dan volledig. Hoe is dit mogelijk?”
De drie artsen die het rapport schreven, antwoordden: “Het komt door zijn bijna-doodervaring.” Met deze achtergrond wil ik graag delen wat deze ervaring inhield en waarom de neurologische gemeenschap zo geïnteresseerd is in mijn verhaal.
Het andere belangrijke leerpunt van dat rapport is dat je ook mijn herstel moet verklaren. Toen de peer-review redacteuren het casusrapport lazen, zeiden ze: “Dit kan niet!” Mensen worden niet zo ziek van bacteriële meningitis en herstellen dan volledig. Hoe verklaar je dat?
En de drie artsen die het casusrapport hebben geschreven, zeiden: “Het komt omdat hij een bijna-doodervaring heeft gehad.” Met dat soort achtergrond wil ik nu graag delen waar die ervaring over ging en waarom de neurologische gemeenschap zoveel aandacht besteedt aan mijn verhaal.
De Gateway Valley: Een Eerste Glimp van de Andere Kant
Een cruciaal aspect van mijn ervaring was dat ik totale amnesie had toen ik de bijna-doodervaring (NDE) inging. Ik had geen enkele herinnering aan de aarde, de mensheid of de gebeurtenissen uit mijn eigen leven.
Ik was een blanco blad. Het begon met wat ik beschreef als ‘het gezichtspunt van een aardworm’, een zeer basale, verwarrende wereld. Ik voelde wortels of bloedvaten om me heen, alsof ik in modderige gelei vastzat. Deze eerste fase leek eindeloos.
Gelukkig duurde het niet eeuwig. Langzaam verscheen er een draaiend wit licht, vergezeld van een prachtige melodie en fijne zilveren en gouden strengen die zich naar de randen uitbreidden.
Naarmate het licht langzaam draaide en naderde, opende het zich als een poort en leidde het naar een schitterend, ultrarealistisch dal. Ik wil benadrukken dat deze ervaring scherper en helderder was dan onze fysieke wereld, niet vaag of dromerig zoals sommigen misschien denken.
Het was kristalhelder en simpelweg adembenemend. Ik was een bewustzijn op de vleugel van een vlinder, omringd door miljoenen andere vlinders die in uitgestrekte patronen cirkelden en spiralen vormden boven een weelderige, vruchtbare weide, omgeven door een weelderig bos.
Er waren watervallen en kristalheldere blauwe poelen in het bos en de weiden. Duizenden wezens dansten daar in pure vreugde en feeststemming. Ik herinner me levendig honden die sprongen en kinderen die speelden, allemaal gevoed door een onbeschrijfelijke vreugde.
Boven hen zweefden bollen van pure spirituele wezens, die ik later ‘engelkoren’ noemde, en zij straalden gezangen, hymnen en liederen uit die als donderslagen door mijn bewustzijn gingen. Het was een spiritueel thuis dat ontzettend verwelkomend was.
Een Liefdevolle Boodschap van het Onbekende
In die Gateway Valley was ik niet alleen. Er was een prachtige jonge vrouw met me, met schitterende blauwe ogen, hoge jukbeenderen, een hoog voorhoofd en een brede glimlach.
Ze sprak nooit een woord tegen me, en dat hoefde ook niet.
Haar emoties en waarheden waren direct verbonden met mijn geest in een soort spirituele versmelting. Haar boodschap aan mij, die ik geloof de kernboodschap was die ik moest delen, was eenvoudig en krachtig: “Je bent intens geliefd en zult voor altijd worden gekoesterd. Je hoeft niets te vrezen. Er wordt overvloedig voor je gezorgd, en je kunt niets verkeerd doen.”
Een Terugkeer naar de Aardse Realiteit
In die toestand van onvoorwaardelijke liefde begreep ik dat het beste pad een weg van liefdevolle vriendelijkheid, mededogen, genade en vergeving was, indien nodig. Dat is wat ik bedoelde met “je kunt geen fout maken”.
Dit inzicht transformeert veel mensen die een bijna-doodervaring hebben gehad. Ze keren terug als liefdevollere mensen, vaak meer spiritueel, maar soms minder religieus. Dit komt omdat religie soms het idee bevordert dat we niet echt samen zijn, verbonden door liefde.
De Gateway Valley bleek slechts een begin te zijn, een opstapje naar iets nog grootser. De engelkoren boden me een andere poort, en alles kwam samen in een complexe hogere sfeer. Ik bevond me in wat we ‘de kern’ noemen, waar alle tegenstellingen en paradoxen volledig worden opgelost.
Ik kwam tot het besef dat mijn bewustzijn voortkwam uit een oneindig liefhebbende Goddelijke kracht, waarvan we nooit gescheiden zijn. Toen ik die kernsfeer betrad, kreeg ik te horen: “Je bent hier niet om te blijven. Je zult terugkeren, maar we zullen je veel leren.” En inderdaad, er waren veel lessen. Dat is wat ik de afgelopen 15 jaar sinds mijn coma heb uitgeplozen en besproken.
Een Nieuw Perspectief op Bewustzijn en Genezing
Een van de interessante lessen was dat het muzikale portaal plotseling niet meer werkte. Het riep geen schitterend lichtportaal meer op. Om te zeggen dat ik verdrietig was op dat moment, zou te zacht uitgedrukt zijn. Maar ik wist ook dat ik erop kon vertrouwen dat ik goed verzorgd zou worden. Deze verzekering had ik steeds gekregen toen ik door de kern ging, via mijn beschermengel. Ik begreep nu dat ik diep geliefd en gekoesterd was.
Toen zag ik duizenden wezens om me heen, hun hoofden gebogen, en er kwam een zachte, fluisterende energie naar me toe. Ik was terug in die eerdere, meer dreigende fase – het gezichtspunt van een aardworm – maar ik voelde nu de mooie, liefdevolle en vredige energie van een spiritueel thuis van deze wezens om me heen.
Plotseling zag ik zes gezichten uit het slijk tevoorschijn komen. Ik kan me ze nu nog net zo levendig herinneren alsof het vanochtend gebeurde, maar aanvankelijk herkende ik ze niet. Ik wist niet wie deze wezens waren, maar ze waren belangrijk.
In de uren daarna, toen ik ontwaakte en mijn herinneringen terugkwamen, bleken het mensen te zijn. Vijf van de zes waren fysiek in de intensive care-ruimte aanwezig geweest gedurende de laatste 24 uur van mijn coma. Velen van mijn familie en vrienden die eerder die week aanwezig waren geweest, verschenen niet in die herinneringen.
Dit hielp me om aan te tonen dat het grootste deel van de spirituele reis, die leek plaats te vinden over maanden of jaren, feitelijk moet hebben plaatsgevonden tussen de eerste en vierde of vijfde dag van mijn coma van zeven dagen. De timing hiervan was cruciaal om te begrijpen.
Het toonde me aan dat dit niet gebeurde toen ik uit mijn coma kwam of toen ik erin ging, maar dat deze herinneringen moeten zijn ontstaan toen mijn Glasgow Coma Scale en neurologische onderzoeken, volgens het casusrapport, elke mogelijkheid van een grote droom of hallucinatie zouden hebben uitgesloten. Ook moet ik erbij zeggen dat één van die gezichten die ik zag niet fysiek aanwezig was.
Vijf van de zes gezichten waren er fysiek, maar de zesde was van een oude vriendin uit mijn studietijd, die ik in 1972 ontmoette en daarna uit het oog verloor. Mijn familie wist echter dat ze mensen hielp die in coma waren door te channelen. Ze schreef zelfs een boek genaamd “Third Eye Open.” Haar naam is Susan Reintjes, en voor mij was ze net zo aanwezig als ieder ander van die laatste zes gezichten.
Toen ik wakker werd, herkende ik in de eerste uren en dagen deze mensen en kon ik eindelijk mijn familieleden identificeren. Ik vroeg: “En Susan, was zij hier?” Het antwoord was nee. Ze vertelden me: “Ze was hier nooit fysiek aanwezig, maar ze channelde naar je op de vierde en vijfde nacht van je coma om je te helpen terugkomen.”
Voor mij was Susan net zo echt als de anderen, en ik besefte toen dat in de spirituele dimensie ruimte en tijd geen belemmeringen zijn voor communicatie tussen zielen en geesten.
Een Ontmoeting met Liefde en Redding
Nu komt het zesde gezicht dat me terugbracht naar deze wereld: een 10-jarige jongen, mijn zoon Bond. Ik herkende hem niet toen ik hem zag.
De dokters hielden een familiebijeenkomst waarin ze vertelden dat mijn overlevingskans was gedaald van 10% naar 2%, en dat er geen kans op herstel was. Ze stelden daarom voor om de antibiotica te stoppen en mij te laten gaan.
Bond werd bewust op afstand gehouden van dit slechte nieuws gedurende die week. Toen hij het echter hoorde, begreep hij dat de situatie veel ernstiger was dan hem was verteld.
Hij rende de gang op, trok mijn oogleden open en keek met één oog naar links en het andere naar rechts. Geen van mijn pupillen reageerde.
Voor iedereen in de medische wereld is het duidelijk dat dit een verschrikkelijke situatie is. Ik ben er vrij zeker van dat ik hem niet met mijn ogen heb gezien of met mijn oren heb gehoord, omdat de schade aan mijn hersenen en zintuigen door de meningitis te ernstig was.
Op de een of andere manier drong zijn smeekbede tot me door: “Papa, het komt goed! Papa, het komt goed!”
Ik begreep de woorden niet en herkende zijn gezicht niet, maar ik voelde zijn liefde, en dat was genoeg.
Toen ik terugkeerde naar deze wereld, was de kracht van die liefde, en het besef dat ik iemand aan mijn zijde had, mijn redding. Het was het kompas dat me leidde door alle resterende delen van deze bewuste reis, en me hielp de spirituele lessen in deze wereld te brengen.
Een Blijvende Impact
Ik heb jullie slechts een deel van mijn ervaring verteld. Mijn bijna-doodervaring heeft mijn ogen geopend voor het besef dat er meer is dan enkel onze fysieke wereld.
Het heeft me inzicht gegeven in het begrip bewustzijn, en hoe dit de essentie is van ons bestaan. Het heeft me laten zien dat we werkelijk allemaal met elkaar verbonden zijn. Hoe zwaar de reis ook was, ik ben dankbaar dat ik deze heb mogen maken, en dat ik hier ben om dit verhaal met jullie te delen.
Conclusie
Tijdens mijn bijna-doodervaring heb ik een glimp mogen opvangen van het onbekende, een wereld die verder reikt dan wat wij begrijpen. Dit heeft me gevormd als wetenschapper, en nu probeer ik de mysteries van het bewustzijn en het universum te ontsluieren.
Ik hoop dat mijn verhaal je inspireert en aanmoedigt om open te staan voor de mogelijkheid van iets dat groter is dan wijzelf. Dank je wel dat je de tijd hebt genomen om mijn reisverhaal te lezen.
Link: YouTube video
Link: YouTube video
