Onlangs kondigde Google aan dat zijn spraakgestuurde programma, Google Assistant, een nieuwe functie zal bieden, genaamd “Tell Me Something Good”. Gebruikers kunnen nu dat commando geven en een oor vol positieve nieuwsberichten ontvangen.
Google is niet het enige verkooppunt dat een alternatief biedt voor het sombere nieuws waarmee we elke dag te maken krijgen. De New York Times heeft online een pagina die “Fixes” heet, en die zich richt op wat mensen doen om sociale misstanden te bestrijden, in de V.S. en over de hele wereld. De Nederlandse online krant de Correspondent wil tegelijk informeren en inspireren met positieve journalistiek, net als een katern van de Montgomery Advertiser uit Alabama.
Zoals media onderzoeker Karen McIntyre van de Virginia Commonwealth Universiteit uitlegt, maken deze allemaal deel uit van een nieuwsbewaking die Positieve journalistiek wordt genoemd. Het gaat erom “verhalen te scheppen die productiever zijn, meer op de toekomst gericht, meer oplossingsgericht,” zegt ze.
Dat betekent dat verontrustende nieuwsberichten – over vervuild stadswater, seksueel geweld, of moorden door de politie, bijvoorbeeld – doordrenkt worden met hoopvoller nieuws over wat er gedaan wordt om deze problemen in de toekomst te voorkomen.
In plaats van ons stress en ongerustheid te bezorgen, kan deze steeds populairder wordende stijl van journalistiek ons helpen geïnformeerd, betrokken en optimistisch te blijven.
Slecht nieuws, goed nieuws
Traditioneel zijn nieuwsorganisaties geneigd het oude edict te volgen: “If it bleeds, it leads”. Mensen worden van nature aangetrokken door negatief nieuws, deels omdat onze hersenen geprimed zijn om de omgeving op gevaar te scannen en bedreigingen later te onthouden, als een manier om overleving te bevorderen.
Maar steeds weer blootgesteld worden aan angst opwekkende prikkels – met verontrustende beelden die dankzij de moderne technologie van over de hele wereld binnenstromen – kan ons een gevoel van hulpeloosheid geven, wat niet goed is voor ons persoonlijk welzijn of voor de samenleving als geheel.
“Als mensen zich depressief en hopeloos voelen, willen ze zich niet met het nieuws bezighouden,” zegt McIntyre.
In feite bleek uit een recent onderzoek van de Harvard School of Public Health, de Robert Wood Johnson Foundation, en NPR dat het lezen van, kijken naar, of luisteren naar negatief nieuws een van de belangrijkste oorzaken is van stress bij Amerikanen. Onderzoek wijst erop dat mensen die regelmatig negatief nieuws consumeren ook minder vertrouwen in politieke leiders hebben, lagere evaluaties van andere mensen en gemeenschappen, en meer psychologische problemen.
Positieve journalistiek kranten moeten veranderen
Negatieve nieuwsprogramma’s “kunnen een reeks persoonlijke zorgen verergeren die niet specifiek te maken hebben met de inhoud van het programma,” schreven de onderzoekers achter één studie. Met andere woorden, de ontsteltenis uit het dagelijkse nieuws kan doorlekken naar andere delen van het leven van mensen.
Dus, hoe biedt positieve journalistiek iets anders? Ten eerste onderscheidt het zich van “feel-good news”, zoals een brandweerman die een kat redt of een man die gratis knuffels aanbiedt aan mensen op straat – verhalen die positieve emotie opwekken, maar niet noodzakelijk diepgaande berichtgeving over belangrijke kwesties bieden.
Die warme en donzige verhalen hebben ook hun voordelen; maar constructieve journalistiek biedt een meer volledige, maar meeslepende, versie van het nieuws, zegt McIntyre. In een artikel gepubliceerd in Journalism Practice, leggen zij en de Deense journaliste Cathrine Gyldensted uit dat constructieve journalistiek verschillende componenten omvat.
Behalve aandacht voor oplossingen omvat het ook verslag doen van de historische en sociale context van specifieke nieuwsincidenten, het gebruiken van betrouwbare gegevens om trends op langere termijn te bekijken, en het vermijden van interviewtactieken die drama creëren zonder het begrip te vergroten.
Ontdek wie zich aangetrokken voelt tot inspirerende media.
In een andere studie lazen universiteitsstudenten een van drie versies van een artikel over ofwel graffiti op de campus ofwel stijgende collegegeldkosten: een verhaal waarin een oplossing voor het probleem werd besproken; een verhaal waarin een ondoeltreffende oplossing werd genoemd; of een verhaal waarin geen oplossing werd voorgesteld.
Na afloop voelden de deelnemers die de effectieve oplossingsgerichte verhalen lazen een grotere positieve emotie en hadden ze een gunstiger houding ten opzichte van het nieuws dan degenen die de andere twee versies lazen.
Behalve dat het onze gezondheid en levensduur ten goede komt, zou het voelen van meer positieve emoties ertoe kunnen leiden dat we onze lens van aandacht en onderzoek verruimen – wat goed is voor onze psychologische gezondheid en onze relaties. En het zou ons ervan kunnen weerhouden ons af te sluiten voor wat er in de wereld gebeurt.
“Als we wat van deze positieve journalistiek in ons gewone mediadieet opnemen, kunnen we wat van de effecten van negatief nieuws verzachten,” zegt McIntyre.
De toekomst van goed nieuws
Zowel journalisten als lezers lijken goed te reageren op constructieve journalistiek, volgens enquêtes die McIntyre en collega’s aan de Universiteit van Oregon hebben gehouden. Maar kranten gedijen op ogen op de pagina, en redacteuren kunnen minder geïnteresseerd zijn in constructieve journalistiek als ze er niet van overtuigd zijn dat het hun lezers zal boeien.
Hoewel McIntyre die bezorgdheid erkent, heeft onderzoek het tegendeel aangetoond.
In een studie die vergeleek hoe mensen reageerden op verhalen met schokkende waarde tegenover verhalen die gericht waren op oplossingen, waren mensen bijvoorbeeld meer bereid om aanvullende verhalen over een bepaald onderwerp te lezen als ze het stuk over oplossingen hadden gelezen.
En een andere studie wees uit dat deelnemers die online een verhaal over armoede met oplossingsgerichtheid lazen, meer tijd op de pagina doorbrachten dan degenen die een soortgelijk verhaal zonder oplossingsgerichtheid lazen.
“Als journalisten willen we mensen betrekken bij wat we doen,” zegt ze. “Het heeft dus geen zin om het nieuws te verslaan zoals we doen, waarbij we alleen de conflicten en de negativiteit belichten.”
Er is nog veel dat we niet weten over hoe dit soort positieve journalistiek het gedrag beïnvloedt. Het onderzoek is betrekkelijk jong, hoewel minstens één van McIntyre’s studies een interessant resultaat liet zien:
Mensen die inspirerende nieuwsverhalen lazen waren naderhand meer bereid zich aan te melden voor edelmoedige acties die met het verhaal te maken hadden, zoals het ondertekenen van een petitie of het doneren van geld om een doel uit het verhaal te steunen.
Dit weerspiegelt andere studies die hebben gevonden dat mensen die het verheffende gevoel van morele verheffing ervaren – wat inspirerende, oplossingsgerichte nieuwsverhalen mogelijk kunnen opwekken – altruïstischer handelen.
Ook al is de jury er nog niet over uit of deze nieuwe modellen van journalistiek de vriendelijkheid in de wereld kunnen vergroten, toch is McIntyre bemoedigd door hun succes tot nu toe. Er is een honger naar dit soort nieuws, stelt ze, dat negatief nieuws niet vervangt, maar het versterkt.
“Journalisten zullen altijd over inherent negatieve onderwerpen moeten berichten”, zegt ze. “Maar berichtgeving op een constructieve manier zou de mensen hopelijk helpen een realistischer beeld van de wereld te krijgen.”
