Deze eigenschappen verbergen we onbewust in het donker, en omdat we ons er niet van bewust zijn dat we ze hebben, nemen we ze niet direct waar in ons gedrag, en vaak ontkennen we dat ze een deel van ons zijn.
Maar volgens Jung bestaat de Schaduw als een autonome entiteit en haalt hij soms onverwachts uit, niet omdat de Schaduw kwaadaardig is, maar omdat de onderdrukte inhoud wanhopig probeert zich uit te drukken.
En zolang we niet aanpakken wat zich in de schaduw bevindt, zullen de onverwachte, onvoorspelbare aanvallen blijven bestaan.
In het geval van de schaduw van Carl Jung is het de onbewuste weerstand van iemands ongewenste eigenschappen die ertoe leidt dat ze nooit meer weggaan en zelfs hun eigen leven gaan leiden, waarbij ze ons gedrag van achter het gordijn beïnvloeden.
De schaduw is daarom een voorbeeld van hoe dingen waar we ons tegen verzetten in sommige gevallen blijven bestaan. Omdat we deze dingen niet erkennen en hun bestaan ontkennen, lijken ze op hun plaats te blijven en beginnen ze ons leven zelfs negatief te beïnvloeden.
Heel logisch, we kunnen niet van iets afkomen als we het bestaan ervan niet erkennen.
Maar wat zou er gebeuren als we de realiteit en waarheid accepteren van de dingen waar we ons tegen verzetten?
Zou acceptatie ze erger maken?
Of zou het juist de eerste stap naar verbetering en transformatie kunnen zijn?
What you resist, persist
Een verhaal uit de boeddhistische traditie vertelt ons over twee pijlen.
De eerste pijl is onvermijdelijk; het vertegenwoordigt de vele dingen die in het leven gebeuren, zoals winst en verlies of lof en schuld.
Maar we kunnen de tweede pijl vermijden, die staat voor hoe we reageren op de omstandigheden die we tegenkomen.
We kunnen er dus voor kiezen om de tweede pijl te vermijden of ons te laten raken, wat ons lijden onnodig zal vergroten.
Het boeddhistische concept van de vier edele waarheden toont de weg naar verlichting: naar het einde van lijden.
Ze bevatten de essentie van de boeddhistische leer.
De eerste nobele waarheid legt de basis van vooruitgang, omdat het ons vertelt dat het leven dukkha is.
Dukkha wordt gewoonlijk vertaald als “lijden” of “ongelukkig zijn”. Dit lijden manifesteert zich in vele vormen, zoals verdriet, verveling, frustratie, teleurstelling, woede, enzovoort.
Lees ook: De Vier Edele Waarheden van de Boeddha over Dukkha uitgelegd
Zelfs het verlangen naar iets externs is een vorm van lijden; het is een ontevredenheid met het huidige moment.
Lijden is de realiteit van het leven; mensen hebben altijd geleden, lijden nu en zullen in de toekomst lijden.
Ongeacht iemands sociale status, lijden is inherent aan het bestaan van een mens.
Het boeddhisme biedt echter een uitweg uit dit lijden: de weg naar verlichting.
Maar om dat pad te bewandelen, moeten we eerst de eerste nobele waarheid aanvaarden, namelijk het inherente lijden van het leven.
Als we ons verzetten tegen de realiteit van het lijden, van de vergankelijkheid en onbevrediging van het leven, dan kunnen we niet doorgaan met het verbeteren van onze situatie.
Als we bijvoorbeeld vasthouden aan onze jeugd en ontkennen dat ouder worden onvermijdelijk is, dan zal ouder worden een bron van lijden zijn.
Maar door ouder worden te accepteren en het te zien voor wat het is (een natuurlijk en onvermijdelijk kenmerk van het leven), zetten we de eerste stap in het verminderen van het lijden dat gepaard gaat met het vasthouden aan de jeugd.
Evenzo, als we ons vastklampen aan iemand aan wie we gehecht zijn, veroorzaakt het verlies van die persoon lijden.
Maar door te accepteren dat, net als wij, de mensen in ons leven komen en gaan, zullen we minder geschokt zijn als we iemand verliezen die ons dierbaar is.
Hier zien we het wonder van acceptatie aan het werk.
In plaats van vast te blijven zitten in de cyclus van lijden, creëren we een uitweg door te accepteren dat we feitelijk vastzitten in die cyclus.
De kracht van erkenning en begrip van dukkha en de oorzaak ervan effent de weg naar verlichting vanuit het boeddhistische perspectief.
Als we ons verzetten tegen de waarheid over het lijden van het leven, zullen we het nooit kunnen uitroeien.
En hoe meer we ons ertegen verzetten, hoe groter de kans dat we geraakt worden door de tweede pijl.
Het idee van ‘toxische positiviteit’ is hier relevant; het is een ongegrond optimisme dat voortkomt uit een weigering om te zien hoe de dingen zijn, de realiteit verbloemen met ‘doen alsof’ dat ons een goed gevoel geeft maar ons misleidt, omdat het het probleem ontkent – in dit geval de aard van lijden.
Acceptatie daarentegen stelt mensen in staat te transformeren, wat ons brengt bij het volgende waar de meesten van ons zich tegen verzetten en daarom blijven bestaan.
Onszelf verzetten
Zoals vermeld in de inleiding, ontdekte Carl Jung dat als we delen van onszelf onderdrukken, deze delen niet verdwijnen maar als autonome entiteiten blijven voortleven in het onbewuste, dat hij de Schaduw noemde.
De redenen waarom we deze eigenschappen onderdrukken, variëren.
Vaak komt dat doordat onze omgeving eigenschappen die we vertonen afkeurt, bijvoorbeeld op basis van culturele of religieuze normen.
Het kan ook zijn omdat onze ouders bepaalde eigenschappen afkeuren die ze niet leuk vinden, zoals de drang van een kind om creatief of assertief te zijn.
Het is dus belangrijk om te vermelden dat Jungs schaduw niet alleen verwijtende eigenschappen bevat; het bevat elke eigenschap die de persoon als ongewenst beschouwt.
Jung beschreef het ook als ‘het ding dat een persoon niet wil zijn’.
Omdat deze eigenschappen niet verdwijnen als gevolg van verdringing, maar voortleven achter het gordijn, buiten ons bewuste bewustzijn, komen ze wel tot uiting in ons bewuste leven.
De schaduw verschijnt in verschillende vormen, zoals gedragingen, lichamelijke symptomen en dromen.
Een voorbeeld van de schaduw die zichzelf uitdrukt is psychologische projectie.
Door psychologische projectie observeren we kwaliteiten in andere mensen die verborgen zijn in ons onbewuste zelf.
Sommige individuen kunnen zichzelf bijvoorbeeld als liefdevol en tolerant beschouwen, ook al hebben ze de neiging om diep hatelijk en intolerant te zijn in hun schaduw.
Dus deze persoon beschuldigt andere mensen er hardvochtig van hatelijk en onverdraagzaam te zijn; deze ironische plotselinge onverdraagzaamheid die zich verzet tegen het zelfbeeld van deze persoon is de schaduw die uithaalt in de vorm van projectie.
De persoon reageert op wat hij bij anderen waarneemt en heeft onbewust een hekel aan zichzelf, vandaar de ernst van zijn reactie.
Carl Jung benadrukte de potentiële gevaren van het niet bewust zijn van onze schaduwkant (en zelfs het bestaan ervan ontkennen), aangezien het onze ongewenste eigenschappen versterkt om ons leven van achter de sluier te saboteren.
We zouden ons zelfs in de ongelukkige positie kunnen bevinden dat we bezeten zijn door de Schaduw en het ons niet eens realiseren.
Om dit te voorkomen, spoorde Jung ons aan om onze schaduwen in ons bewuste leven te integreren, zodat ons onderdrukte zelf duidelijk wordt en we uitdrukking vinden op gezondere, weloverwogen manieren.
Hij verklaarde:
“Iedereen draagt een schaduw, en hoe minder die belichaamd is in het bewuste leven van het individu, hoe zwarter en dichter hij is. Het vormt hoe dan ook een onbewust addertje onder het gras, dat onze goedbedoelde bedoelingen dwarsboomt.”
Het integreren van iemands schaduw vereist acceptatie; ten eerste gaat het om de acceptatie van het bestaan van onderdrukte eigenschappen en ten tweede om de acceptatie van deze eigenschappen zelf.
Alleen als we het bestaan van deze eigenschappen in ons onbewuste erkennen, kunnen we ze integreren, of zoals Jung zei, het onbewuste bewust maken.
Dit zelfonderzoek kan door middel van zogenaamd ‘schaduwwerk’, waarmee men bezig is tijdens Jungiaanse psychotherapie die zich richt op het onderbewustzijn om licht te laten schijnen op wat er in het duister op de loer ligt.
Volgens Jung ligt in de schaduw een kans voor persoonlijke groei, omdat het kenmerken bevat die, wanneer geïntegreerd, onze persoonlijkheid positief kunnen versterken en uitbreiden.
De Jungiaanse psychoanalyticus Edward Whitmont verklaarde:
“De schaduw, wanneer deze wordt gerealiseerd, is de bron van vernieuwing. Wanneer er een impasse en een steriele tijd in ons leven is, ondanks een adequate ego-ontwikkeling, moeten we kijken naar de duistere, tot nu toe onaanvaardbare kant die tot onze bewuste beschikking stond.”
Dus, in het geval van onszelf, lijkt het adagium “waar je je tegen verzet blijft bestaan” van toepassing, aangezien weerstand bieden aan je schaduwkant resulteert in een blijvende invloed op ons leven vanuit het onbewuste.
Vanuit Jungiaans perspectief kunnen we de onderdrukte kenmerken ervan alleen in iets positiefs veranderen als we het accepteren en er licht op werpen.
Verzet tegen de realiteit
De Franse filosoof Albert Camus vond ons verlangen naar betekenis in een zinloos universum absurd.
En door weerstand te bieden aan de inherente zinloosheid van het leven, verdiepen we alleen onze existentiële wanhoop en onze behoefte om eraan te ontsnappen.
Maar als we het absurde erkennen en confronteren, kunnen we authentiek leven en een soort vinden van vrede in het aangezicht ervan.
Volgens Camus gebeurt het ontsnappen aan het absurde door fysieke of filosofische zelfmoord.
Beide mechanismen dienen als ontsnapping uit een ondraaglijke realiteit.
Lichamelijke zelfmoord, ongetwijfeld de meest eenvoudige en definitieve benadering om aan de realiteit te ontsnappen, spreekt voor zich.
Maar filosofische zelfmoord is de daad waarbij de zinloosheid van het leven wordt ontkend en vervangen door een sprong in het diepe naar een kunstmatige overkoepelende vorm van betekenis (of waarheid) die bemiddelt tussen het menselijke verlangen naar een inherent doel en een onverschillig universum dat dat niet biedt. een doel.
Door die sprong in het diepe te wagen, schorten we echter ons ongeloof op; we zetten rationaliteit en kritisch denken opzij om een geloofssysteem te omarmen dat onze existentiële angst verlicht – deze tragische ontkoppeling tussen ons verlangen naar betekenis en een betekenisloos universum dat Camus het ‘Absurde’ noemde.
Ook al zou het opschorten van ongeloof een zeer effectieve manier kunnen zijn om een realiteit te ontkennen die we liever niet zien, het doet die realiteit nog steeds niet verdwijnen.
We zijn afhankelijk geworden van dat geloofssysteem, en als het om de een of andere reden ontkracht wordt op een manier die we niet kunnen ontkennen, dan worden we opnieuw geconfronteerd met datgene waaraan we ontsnapt zijn.
Albert Camus was daarom van mening dat we het absurde onder ogen moesten zien, ermee in het reine moesten komen en ermee moesten leren leven.
We hebben het al gehad over weerstand bieden aan de ongemakkelijke realiteit van lijden toen we kort de boeddhistische eerste nobele waarheid verkenden.
Maar we kunnen de menselijke neiging om zich tegen de werkelijkheid te verzetten in bredere zin bekijken.
De waarheid doet pijn.
De werkelijkheid is vaak beangstigend.
Maar door het te ontkennen, verdwijnt het niet.
In sommige gevallen versterkt het ontkennen van de realiteit het alleen maar omdat we het uit het oog verliezen door iets de rug toe te keren.
Een voorbeeld is een problematische relatie waarin een of beide betrokkenen de realiteit van deze problemen ontkennen.
Je zou kunnen blijven geloven dat je huwelijk geweldig is, maar tegelijkertijd een oogje dichtknijpen voor de drinkgewoonten van je partner.
Natuurlijk leidt het ontkennen van deze realiteit tot het in stand houden of verergeren van de situatie.
Doen alsof iets niet bestaat, betekent niet dat het ophoudt te bestaan.
Om een situatie te verbeteren, moeten we deze eerst accepteren, wat betekent dat we de harde realiteit onder ogen moeten zien waar we liever niet naar kijken.
Het is moeilijk te accepteren dat ons huwelijk giftig kan zijn, dat onze echtgenoten misschien niet voldoen aan de geïdealiseerde versie die we van hen in gedachten hebben, dat onze kinderen niet zo geweldig zijn als we willen dat ze zijn, of dat de mensen die we als vrienden beschouwen helemaal geen vrienden zijn.
Dergelijke realiteiten zijn pijnlijk.
Maar zolang we onszelf niet toestaan om deze realiteiten te zien, zullen ze ons negatief blijven beïnvloeden en kunnen ze zelfs uit de hand lopen.
Vandaar dat Lao Tzu schreef: “Voorkom problemen voordat ze zich voordoen. Kom in actie voordat het uit de hand loopt.”
Maar om dit te doen, moeten deze problemen in de eerste plaats worden erkend.
De achterwaartse wet stelt: “De acceptatie van iemands negatieve ervaring is zelf een positieve ervaring.”
Als het gaat om dingen waar we weerstand tegen hebben, klopt dit concept.
Afgezien van het feit dat de acceptatie zelf een positieve ervaring is, zorgt het er ook voor dat er transformatie kan plaatsvinden – het verlicht wat we weigeren te zien en verandert het in potentie in een vruchtbare voedingsbodem voor persoonlijke transformatie.
Conclusie
Of het nu onze schaduwkant is of algemene onaangename realiteiten, weerstand zorgt ervoor dat ze blijven bestaan. Maar acceptatie kan tot positieve transformatie leiden. Als we willen veranderen, moeten we eerst de realiteit onder ogen zien en accepteren.
