Deze nogal persoonlijke vraag over transgender tieners neemt een prominente plaats in binnen de Amerikaanse cultuuroorlog.
Aan de ene kant heb je mensen die beweren dat het een sociaal besmettelijke rage is onder de gehersenspoelde woke die je onschuldige kinderen willen verminken.
Aan de andere kant zijn er mensen die zeggen dat het levens redt van minderheden die te lang gedwongen zijn om in de kast te blijven.
En dan zijn er nog gewone mensen, zoals jij en ik, die denken dat beide kanten gek zijn en of iemand alsjeblieft de feiten in eenvoudige woorden kan samenvatten, en daarvoor ben je hier op het juiste adres.
Dus wat is er aan de hand?
Is het waar dat het aantal tieners dat zich identificeert als transgender snel stijgt?
En wat is gender bevestigende zorg?
En werkt het ook?
En waarom zijn sommige landen, zoals Zweden, Finland en het Verenigd Koninkrijk, bezig met het terugdraaien van deze gender bevestigende behandelingen voor kinderen?
Daar zullen we het vandaag over hebben.
Seks en transgender tieners
De overgrote meerderheid van de mensheid wordt geboren met een ondubbelzinnig biologisch geslacht dat ofwel mannelijk of vrouwelijk is. Terwijl er wel enkele interseksuele condities bestaan, zijn deze zeldzaam.
Voor het grootste deel is biologisch geslacht bij mensen vrij eenvoudig: Mensen met XX-chromosomen zijn biologisch vrouwelijk, hebben eierstokken en groeien borsten.
Mensen met XY-chromosomen zijn biologisch mannelijk, hebben testikels en laten de wc-bril omhoog staan. Voor sommige vissen is het iets ingewikkelder omdat zij van geslacht kunnen veranderen, maar er zijn weinig vissen onder mijn lezers, dus met excuses aan alle vissen die dit lezen, zal ik deze complicatie terzijde laten.
Geslachtsidentiteit is net zo ingewikkeld als dat geslacht eenvoudig is. Geslacht verwijst naar onze interne beleving van vrouwelijkheid, mannelijkheid of iets anders. Zoals alles wat intern is, is het subjectief en moeilijk te definiëren. Geslachtsidentiteit ontstaat door een mix van genen, verkregen biologische eigenschappen, omgevings- en sociale factoren en culturele verwachtingen.
Transgender en genderdysforie
Wanneer iemands waargenomen geslacht niet overeenkomt met hun biologische geslacht, noemen we hen ‘transgender’. De andere situatie, wanneer geslacht overeenkomt met gender, wordt vaak ‘cisgender’ genoemd.
Transgender mensen kunnen het gevoel hebben dat ze gevangen zitten in het verkeerde lichaam. Niet alle, maar sommige van hen zijn gestrest door deze ervaring en ontwikkelen wat “genderdysforie” wordt genoemd, een erkende psychologische aandoening die hun kwaliteit van leven ernstig kan beperken.
Sommige transgender personen geven er de voorkeur aan om geen onderscheid te maken tussen geslacht en gender en onderscheiden in plaats daarvan hun ervaren gender van het “toegewezen gender” of het “geslacht toegewezen bij geboorte”. Voor de rest van de tekst zullen we hetzelfde doen.
Het feit dat iemand transgender is, is niet nieuw en hoeft niet per se schadelijk te zijn voor de geestelijke gezondheid. Het is slechts een niet erg gebruikelijke variant van de normale menselijke ervaring en ontwikkeling.
Vooropgesteld vind ik het persoonlijk ten zeerste twijfelachtig of er wel zoiets bestaat als een “normale” menselijke ontwikkeling. Heb jij ooit een normaal mens gezien?
Ik niet. Maar serieus, er zijn al duizenden jaren verhalen over- en van transgender personen.
Verschillende culturen, bijvoorbeeld in India en Thailand, hebben gemeenschappen van een derde, neutraal geslacht. Helaas zijn transgender personen historisch gezien gestigmatiseerd in veel samenlevingen, bespot, doelwit van geweld en gedwongen om in het binaire mannelijk-vrouwelijk patroon te passen.
In veel plaatsen gebeurt dit nog steeds, en in sommige landen, zoals Indonesië en Nigeria, is transgender zijn nog steeds illegaal. De combinatie van sociale en fysieke uitdagingen maakt het leven van transgender personen, vooral jongeren, moeilijk.
Gender bevestigende behandelingen en zelfidentificatie als transgender
Vanaf de jaren zeventig nam de medische wereld stappen om psychische stress bij transgender personen te voorkomen, waarbij de Nederlanders de leiding namen. Dit is geen geschiedenisles, dus ik zal niet alle kronkels doornemen, maar laat me je vertellen hoe genderdysforie vandaag de dag wordt gedefinieerd.
Psychiaters classificeren geestelijke stoornissen met behulp van de Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders, kortweg DSM genoemd. De laatste editie is de DSM-5-TR, een update uit 2022.
De diagnose van genderdysforie
Hierin wordt genderdysforie bij kinderen gedefinieerd als “een opvallende incongruentie tussen iemands ervaren of uitgedrukte gender en toegewezen gender, die ten minste 6 maanden duurt” en die gepaard gaat met “een sterke wens om van het andere gender te zijn of een aanhoudende overtuiging dat men het andere gender heeft, of een alternatief gender dat verschilt van iemands toegewezen gender”.
Het moet gepaard gaan met aanzienlijke stress en ten minste vijf andere symptomen, zoals een sterke voorkeur voor speelgoed of kleding die stereotiep gebruikt worden door het andere gender, of een sterke afkeer van iemands geslachtsdelen.
| Land | Percentage transgender identificatie | Opvallende bevindingen |
|---|---|---|
| Verenigd Koninkrijk | 0,5% | 1 op de 5 transgender studenten maakt melding van seksueel geweld tijdens een date, en 1 op de 3 heeft geprobeerd zelfmoord te plegen |
| Verenigde Staten | 0,6% | Transgender studenten hebben een drie keer hoger risico op zelfmoord dan cis-vrouwen |
| Canada | 0,19% transgender, 0,15% non-binair | Fractie is hoger onder tieners dan volwassenen |
| Finland | – | In 2020 werd de leeftijdsgrens voor genderbevestigende operaties verhoogd van 18 naar 25 jaar |
| Verenigd Koninkrijk | – | Kinderen jonger dan 16 jaar krijgen geen hormoonbehandeling meer |
Zelfidentificatie als transgender
Laten we het nu hebben over zelfidentificatie als transgender. Het percentage mensen dat zich identificeert als transgender in de ontwikkelde wereld ligt doorgaans rond een half procent.
Bijvoorbeeld, bij de Britse volkstelling van 2021 antwoordde ongeveer 0,5 procent van de mensen ouder dan 16 “nee” op de vraag of hun gender hetzelfde is als hun geregistreerde geslacht bij de geboorte. Het Amerikaanse Census Bureau deed in 2021 een soortgelijke enquête en zag 0,6 procent die zich identificeerde als transgender.
Een volkstelling in 2021 in Canada, onder mensen van 15 jaar en ouder, zag 0,19 procent zich identificeren als transgender en 0,15 procent als non-binair. Echter is de fractie opvallend hoger onder tieners dan onder volwassenen.
Een 2017 enquête onder 125 duizend Amerikaanse middelbare scholieren toonde aan dat transgender studenten veel vaker melding maken van seksueel geweld tijdens een date, een probleem dat meer dan één op de vijf treft, en dat ongeveer één op de drie zelfmoord heeft geprobeerd, dat is meer dan drie keer zo hoog als het zelfmoordrisico bij cis-vrouwen.
Als reactie hierop bieden sommige landen genderbevestigende zorg aan, zoals hormoontherapie en geslachtsbevestigende chirurgie. Deze behandelingen zijn echter niet zonder controverse, en sommige landen hebben besloten om terug te gaan naar meer conservatieve benaderingen.
In 2020 besloot Finland bijvoorbeeld de leeftijdsgrens voor genderbevestigende operaties te verhogen van 18 naar 25 jaar en werd in het Verenigd Koninkrijk aangekondigd dat kinderen jonger dan 16 jaar geen hormoonbehandeling meer zullen krijgen.
Er is nog veel onenigheid over welke benadering het beste is voor transgender tieners en hun gezondheid en welzijn.
Steeds meer tieners melden zich met genderdysforie
Uit een onderzoek van het Williams Institute aan de UCLA bleek vorig jaar dat in de leeftijdsgroep van 13 tot 17 jaar, het percentage Amerikanen dat zich identificeert als transgender ongeveer 1,4 procent bedraagt, meer dan twee keer zo hoog als bij volwassenen.
En hoewel het percentage volwassenen dat zich identificeert als transgender ongeveer gelijk is gebleven, is dat bij tieners bijna verdubbeld van 2016 tot 2021. Het is een sterke toename.
Het aantal genderklinieken in de Verenigde Staten dat kinderen behandelt, is in 15 jaar tijd gegroeid van bijna geen naar meer dan 100, net als de rimpels in mijn gezicht, een goede herinnering dat correlatie niet hetzelfde is als causaliteit.
Volgens gegevens verzameld door het Amerikaanse gezondheidstechnologiebedrijf Komodo Health voor Reuters is het aantal verzekerde kinderen in de leeftijd van 6 tot 17 jaar met de diagnose genderdysforie in de VS gestegen van 15.000 in 2017 tot 42. 000 in 2021, dus ongeveer een factor twee tot drie.
Ongeveer zesduizend van hen gebruiken puberteitsremmers of ondergaan hormoontherapie. Men verwacht dat de werkelijke aantallen iets hoger zijn omdat gevallen die niet door verzekeringen werden gedekt, niet werden meegeteld, maar het zal waarschijnlijk geen groot verschil zijn.
Het totale aantal kinderen dat medicijnen gebruikt voor genderdysforie is klein
Om deze cijfers in perspectief te plaatsen, er zijn ongeveer 25 miljoen kinderen in die leeftijdsgroep in de VS, wat betekent dat we het hebben over ongeveer drie op de tienduizend kinderen die medicijnen gebruiken voor genderdysforie.
Dus hoewel we te maken hebben met een sterke toename, zijn de totale aantallen klein. Toch is het verwarrend en geen exclusief Amerikaans fenomeen.
Hetzelfde is waargenomen in het VK, waar het aantal verwijzingen naar de Britse Gender Identity Development Service met meer dan een factor 20 is toegenomen van 2011 tot 2020. Het is ook gezien in Zweden en in Canada en eigenlijk overal waar cijfers zijn verzameld.
Nederland, Spanje, het VK, Canada en Zweden
Bijzonder genoeg komt het grootste deel van de toename van kinderen die bij geboorte als meisje zijn aangewezen en die willen overstappen naar jongen. Dit is vreemd omdat in eerdere generaties de verhouding omgekeerd was of ongeveer gelijk. Hetzelfde is waargenomen in Nederland, Spanje, het VK, Canada, Zweden en is ook het geval in de VS: de meeste toenames in meldingen van genderdysforie komen van meisjes.
Bijna niemand betwist dit. Wat meer controversieel is, is de vraag of de typische leeftijd van meisjes om genderdysforie te melden ook verandert en zo ja, waarom. In 2018 betoogde de Amerikaanse arts Lisa Littman, in een paper gebaseerd op enquêteresultaten onder ouders, dat de meisjes die de laatste jaren naar genderklinieken worden doorverwezen, verschillen van die van eerdere generaties.
Ze vertonen een begin van genderdysforie tijdens de adolescentie, maar zonder eerdere symptomen, een combinatie die eerder zo goed als ongehoord was. Littman noemde het “snelle aanvang van genderdysforie” en suggereerde dat het een geval van sociale besmetting is. Adolescente meisjes krijgen het idee via sociale media of hun leeftijdsgenoten, of beide, en gaan geloven dat ze mannen willen zijn, in de hoop dat dit hun leven zal verbeteren.
Oppervlakkig gezien maakt de hypothese zin. Volgens gegevens van de Wereldgezondheidsorganisatie zijn adolescente meisjes twee keer zo waarschijnlijk als jongens om te lijden aan geestelijke gezondheidsproblemen zoals depressie en angst, dus ze hebben meer kans om in de eerste plaats een probleem op te lossen.
Littman speculeert dat meisjes van die leeftijd meer vatbaar zijn voor sociale besmetting dan jongens, hoewel er weinig bewijs is om dit te ondersteunen.
Onvoldoende bewijs voor- of tegen snelle aanvang van genderdysforie
De paper van Littman werd sterk bekritiseerd omdat het geen wetenschappelijke studie was maar een verzameling ervaringsrapporten van ouders. De ouders werden gerekruteerd onder frequente bezoekers van websites die sceptisch staan tegenover zelfidentificatie als transgender bij tieners.
Dit betekent dat de steekproef niet representatief is. Littman zelf schrijft in haar paper dat het een “beschrijvende, verkennende studie” is. Ze beschrijft wat die ouders zeggen. Wat daaruit te concluderen valt, is een ander verhaal.
Een paper die vorig jaar in augustus uitkwam, beweerde bewijs te hebben gevonden voor de afwezigheid van dit snelle aanvang symptoom. Echter, ook deze paper werd sterk bekritiseerd vanwege ernstige tekortkomingen, zoals vooral het feit dat de vragen in hun enquête op een dubbelzinnige manier werden geformuleerd en creatieve methoden om hun gegevens te interpreteren.
De korte samenvatting van deze controverse is dat er momenteel geen overtuigend bewijs is voor of tegen de snelle aanvang van genderdysforie, hoewel het lijkt te worden ondersteund door anekdotische rapporten van artsen die kinderen behandelen in klinieken.
Stijging van genderdysforie bij meisjes
De sterke toename van het aantal meisjes dat melding maakt van genderdysforie is echter duidelijk zichtbaar in de gegevens.
Gendervriendelijke zorg en psychische problemen
Een ander probleem dat artsen hebben aangekaart, is dat veel adolescenten die bij geboorte als vrouwelijk zijn geclassificeerd en nu te maken hebben met genderdysforie, ook andere psychische problemen hebben.
Wat gebeurt er met kinderen die zijn gediagnosticeerd met genderdysforie? Het behandelplan heet ‘gendervriendelijke zorg’. Dit begint met het kind dat een nieuwe naam en voornaamwoorden aanneemt die passen bij hun gekozen gender. Ze beginnen hun uiterlijk te veranderen en sluiten zich aan bij groepen die bij hun gender horen.
Puberteitsremmers en hormoontherapie
Op ongeveer 10-jarige leeftijd beginnen ze met het nemen van puberteitsremmers, die medicijnen zijn die het begin van de puberteit voorkomen en de ontwikkeling van secundaire geslachtskenmerken zoals borsten, lichaamshaar of verzamelingen van maandverband van elk mogelijk merk in ons huishouden, stoppen.
Puberteitsremmers worden gebruikt om de dysforie niet erger te maken en ook om kinderen de tijd te geven om een beslissing te nemen. De medicatie wordt meestal gegeven als injecties, maandelijks of om de drie maanden, of via een implantaat dat onder de huid van de bovenarm wordt geplaatst en elke twaalf maanden moet worden vervangen.
Als de kinderen en hun ouders verder willen gaan, gaan ze rond de leeftijd van 15 jaar door met hormoontherapie om de puberteit van het nieuw gekozen gender op te wekken.
Dit betekent dat mensen die bij geboorte als mannelijk zijn geclassificeerd, medicijnen nemen om testosteron te blokkeren en in plaats daarvan oestrogeenspiegels te verhogen. Degenen die bij geboorte als vrouwelijk zijn geclassificeerd, onderdrukken in plaats daarvan oestrogeen en nemen testosteron.
Chirurgie en kosten
Trouw blijven aan de behandeling is belangrijk. In eerdere cohorten ging het merendeel van de kinderen die puberteitsremmers namen door met hormoontherapie.
Naar schatting gaat het in Nederland zelfs om maximaal 95 procent. Sommigen van hen kiezen uiteindelijk misschien voor een operatie om geslachtsdelen en borsten te hervormen of interne organen te verwijderen.
Maar operaties worden bijna altijd uitgesteld tot volwassen leeftijd. Ze zijn in principe ongehoord bij kinderen en zeer zeldzaam bij tieners.
De Amerikaanse gezondheidszorg staat niet bekend om haar betaalbaarheid, dus het zal je niet verbazen dat de kosten voor gendervriendelijke zorg in de VS aanzienlijk kunnen zijn.
De kosten voor hormoontherapie bedragen doorgaans 100-200 dollar per maand, plus kosten voor doktersbezoeken en counseling. De kosten voor een operatie beginnen bij 3000 tot 10.000 dollar voor topchirurgie, terwijl een operatie aan de onderkant doorgaans rond de 25.000 dollar kost.
En laten we duidelijk zijn dat die onschuldig klinkende eufemismen betekenen dat delen van de anatomie worden verwijderd die nooit meer terugkomen.
Dit is alleen de kostprijs van de operatie zelf, niet de zorg die ze daarna nodig hebben. Er zijn geen betrouwbare cijfers over de totale kosten, maar ervaringsrapporten die online te vinden zijn, zeggen dat de totale kosten voor gendervriendelijke zorg meer dan 100.000 Amerikaanse dollars kunnen bedragen, zelfs met een verzekering.
Effectiviteit van puberteitsremmers
Oke, sommige mensen verdienen hier veel geld mee. Werkt het tenminste? Puberteitsremmers werken in die zin dat ze de puberteit remmen. Bijwerkingen zijn onder meer gewichtstoename, hoofdpijn, verminderde groei en een significante afname van de botdichtheid.
De effecten van die medicijnen worden vaak beschreven als omkeerbaar, in de zin dat de normale ontwikkeling hervat zodra kinderen stoppen met het innemen van de medicatie, maar dit is een gevaarlijke vereenvoudiging.
Er zijn weinig langetermijnstudies bij mensen die puberteitsremmers hebben ingenomen, maar de bestaande studies tonen aan dat de botdichtheid waarschijnlijk niet volledig zal herstellen, wat levenslang een verhoogd risico op botbreuken betekent.
Andere studies hebben gesuggereerd dat het innemen van puberteitsremmers het risico op hartproblemen verhoogt en kan leiden tot onderontwikkeling van de geslachtsorganen of vruchtbaarheidscomplicaties.
Maar ik moet je waarschuwen dat op dit moment geen van deze studies bijzonder concluderend is omdat de steekproefgroottes klein zijn.
Bovendien komt hier het psychologische probleem bij dat het niet meegaan in de puberteit wanneer al je leeftijdsgenoten dat wel doen, ook niet gemakkelijk is.
In 2016 beval de Amerikaanse Food and Drug Administration fabrikanten van puberteitsremmers om een waarschuwing over mentale gezondheidsproblemen toe te voegen aan het label van de medicijnen nadat ze verschillende meldingen hadden ontvangen van zelfmoordgedachten bij kinderen die ze innamen.
Beperkte effectiviteit van puberteitsremmers
Je wilt dus duidelijk een goede reden hebben om je kind hierdoorheen te laten gaan. Helaas is het bewijs dat puberteitsremmers daadwerkelijk de mentale gezondheid van kinderen met genderdysforie verbeteren, beperkt.
Sommige onderzoeken hebben een klein voordeel gevonden in de vermindering van suïcidale neigingen, maar deze onderzoeken hadden geen controlegroepen, dus het voordeel zou simpelweg kunnen voortkomen uit het ontvangen van een behandeling en verzorging.
Andere onderzoeken hebben aangetoond dat puberteitsremmers die aan kinderen met ernstige en aanhoudende genderdysforie worden gegeven, geen significant effect hadden op gedachten over zelfbeschadiging of lichaamsbeeld.
Het Nationaal Instituut voor Gezondheid in het Verenigd Koninkrijk deed in 2020 een systematische literatuurstudie en concludeerde dat de resultaten van de onderzochte studies “van zeer lage zekerheid” waren en dat de studies “weinig verandering met zich meebrachten [in puberteitsremmers] van baseline tot follow-up” in genderdysforie, mentale gezondheid en psychosociale impact.
Puberteitsremmers en hormoontherapie voor transgender jongeren: Wat weten we?
Ze zeggen ook dat, ik citeer: “studies die verschillen in uitkomsten vonden, veranderingen kunnen vertegenwoordigen die ofwel van twijfelachtige klinische waarde zijn, ofwel de studies zelf niet betrouwbaar zijn en veranderingen kunnen te wijten zijn aan verstorende factoren, bias of toeval”, einde citaat.
Laten we dan eens kijken naar hormoontherapie die de hormonen van het toegewezen geslacht vervangt door die van het gekozen geslacht. Dit gebeurt meestal op de leeftijd van 16 tot 18 jaar, dus veel later dan de gebruikelijke puberteitsontwikkeling.
Wanneer de hormoontherapie later wordt stopgezet, zijn sommige kenmerken, zoals huidtextuur, spiermassa en vetverdeling, gedeeltelijk omkeerbaar.
Anderen niet.
Adamsappel-uitsteeksel, stemveranderingen, mannelijke kaalheid en borstontwikkeling zijn onomkeerbaar zodra ze zijn ontwikkeld.
Ja, als je haar eenmaal weg is, kan zelfs oestrogeen het niet meer terugbrengen, sorry mannen. De effecten van hormoontherapie op vruchtbaarheid zijn momenteel onduidelijk.
Maar heeft het welzijn van transgender mensen er baat bij?
Slechts een paar maanden geleden publiceerde een team van Amerikaanse onderzoekers de resultaten van een onderzoek naar genderbevestigende hormoontherapie bij adolescenten. Ze volgden 315 transgender en non-binaire deelnemers tussen 12 en 20 jaar, gedurende twee jaar.
In het abstract beweren ze dat ze een toename vonden in gerapporteerde uiterlijke overeenstemming, dat wil zeggen hoe goed de deelnemers vonden dat hun gender overeenkwam met hun uiterlijk, positieve affectie en levenssatisfactie. Ze vonden ook een afname van depressie- en angstsymptomen.
Deze afnames zijn statistisch significant, maar dat betekent niet dat ze groot zijn. Levenssatisfactie bijvoorbeeld steeg met 2,3 punten per jaar op een schaal van 100 punten en depressiescores namen af met 1,3 punten per jaar op een schaal van 63 punten.
Als je dichter naar hun gegevens kijkt, blijkt ook dat de onderzoekers alleen de psychologische verbeteringen voor angst, depressie en levenssatisfactie zagen bij mensen die bij geboorte als vrouw werden aangewezen, maar niet bij mensen die bij geboorte als man werden aangewezen, een feit dat interessant genoeg niet wordt genoemd in het abstract.
Misschien is dat de juiste verklaring, of misschien niet
De auteurs speculeren dat de reden kan zijn dat ze de deelnemers slechts twee jaar hebben gevolgd, maar het duurt meestal langer voor transmeisjes om borsten van een redelijke grootte te laten groeien.
Dus misschien duurt het gewoon langer voordat de voordelen zich manifesteren. Ze wijzen er ook op dat de sociale acceptatie van transvrouwen en transmannen anders is.
Zoals we eerder hebben gezien, hebben jonge vrouwen gemiddeld genomen meer last van psychische problemen dan jongens. En een meta-analyse uit 2019 van 27 gerandomiseerde placebogecontroleerde onderzoeken vond dat testosteronbehandeling geassocieerd is met een significante vermindering van depressieve symptomen bij mannen.
Dus misschien waren het de hormonen.
Maar heeft het iets te maken met een gendertransitie?
Een ander probleem dat Jesse Singal aanhaalt, is dat de geanalyseerde variabelen in het onderzoek niet degene zijn die ze zeiden te analyseren in het vooraf geregistreerde protocol.
Dit betekent dat ze de kans hadden om hun resultaten selectief te kiezen, waardoor hun maat voor statistische significantie achterhaald wordt. Ik zeg niet dat dit is wat ze hebben gedaan, maar omdat ze zich niet aan het protocol hielden dat ze zelf hadden geregistreerd, is het mogelijk dat hun resultaten gewoon willekeurig zijn.
Het tijdschrift Pediatrics
Een ander artikel dat vaak wordt gepresenteerd door voorstanders van hormoonbehandeling is er een die in 2022 werd gepubliceerd in het tijdschrift Pediatrics. Ze volgden ongeveer 100 jonge Amerikanen die transgender of non-binair waren.
Of althans, ze probeerden het.
Aan het einde van de studie waren er slechts 64 over.
Dus we hebben het over een heel kleine steekproef. Ongeveer twee derde van de deelnemers begon tijdens de studie met een behandeling met puberteitsremmers of genderbevestigende hormonen, de rest diende als controlegroep.
De onderzoekers observeerden 60 procent lagere kansen op depressie en 73 procent lagere kansen op zelfmoordgedachten bij jongeren die puberteitsremmers of hormoontherapie waren gestart in vergelijking met degenen die dat niet hadden gedaan. Ze zagen geen effect voor angst.
Als dat goed klinkt, hier is de kleine lettertjes. De geestelijke gezondheid van degenen die werden behandeld, verbeterde niet. Wat in plaats daarvan gebeurde, was dat de geestelijke gezondheid van degenen die niet werden behandeld, verslechterde. En uiteindelijk telde de onbehandelde controlegroep slechts 7 personen.
Samenvatting
Wat ik uit de gegevens haal, is dat de plotselinge toename van het aantal tieners dat zich identificeert als transgender zowel echt als aanzienlijk is. Het is ook duidelijk dat de demografische groep sterk verschuift, nu sterk gekanteld naar mensen die bij geboorte als vrouw zijn aangewezen, waarvan velen lijden aan andere psychische aandoeningen.
Bewijs dat die kinderen baat zouden hebben bij puberteitsremmers of hormoontherapie is schaars met grote onzekerheden, de bijwerkingen kunnen aanzienlijk zijn en de langetermijngevolgen zijn grotendeels onbekend.
Wat er precies aan de hand is, weet niemand echt, maar de redelijke verwachting is dat de huidige toename van meldingen van genderdysforie wordt veroorzaakt door een combinatie van twee oorzaken.
Jongeren voelen zich meer op hun gemak om openlijk trans te zijn *en sommigen van hen geloven ten onrechte dat ze trans zijn omdat ze er zoveel over hebben gehoord. Ik zou zeggen dat iedereen die volhoudt dat een van die mogelijkheden niet bestaat, een agenda pusht en niet serieus genomen moet worden.
De vraag is hoe je deze twee mogelijkheden uit elkaar houdt.
Dit is momenteel onduidelijk en daarom vragen landen als Zweden, Finland en het VK artsen om terughoudend te zijn met het voorschrijven van medicijnen. Omdat op dit moment niet bekend is hoe om te gaan met de plotselinge toename van meisjes die zich presenteren met genderdysforie, en ze geen schade willen toebrengen.
Wat denk jij? Heb je kinderen in die leeftijdsgroep en maak je je zorgen over hen? Ben je transgender en zie je de situatie anders? Laat het me weten in de reacties.
Bron: YouTube video
