Vaak geloven we dat geluk, ontwaken, spiritualiteit of vreugde in de toekomst liggen, en we jagen achter allerlei dingen aan. Uiteindelijk realiseren we ons dat het allemaal een illusie was, en ware “vreugde,” “liefde” en “vrede” zich in het huidige moment bevinden.
We arriveren met een schat aan inherente hulpbronnen en mogelijkheden, maar vanaf de vroegste momenten worden we overspoeld met het idee dat we iets missen, waardoor we worden aangespoord om externe verlangens en ongrijpbare dromen na te jagen. Deze alomtegenwoordige illusie doordringt ons leven en dwingt ons om voortdurend buiten onszelf te zoeken, waarbij we onbewust overvloedige hulpmiddelen die al binnenin ons verscholen liggen, negeren.
Echter, de ware openbaring ligt in de tijdloze wijsheid van naar binnen keren, op een innerlijke odyssee gaan om de buitengewone kracht van vervulling en heelheid te ontdekken. Ons doel in dit bestaan is evolueren en bevrijd worden van de beperkingen die ons vasthouden, maar we belanden vaak in verschillende vallen. Een van de meest significante vallen waarin we terechtkomen, is de illusie van tijd: de constante haast, het najagen van iets en het gevoel dat we nooit genoeg tijd hebben, waardoor we het heden vergeten. We raken verstrikt in onze trauma’s en drama’s, keer op keer gevangen in dezelfde patronen en gedragingen, waardoor we vastzitten in een eindeloze lus van herhaalde cycli.
We dompelen onszelf vrijwillig onder in deze spellen, spellen die voortkomen uit onze eigen schaduwen en de wonden van ons innerlijk kind die nooit helen en onze groei belemmeren, waardoor we gevangen blijven in onze eigen persoonlijke gevangenis.
Soms neigen we ertoe over het hoofd te zien dat we gemakkelijk verstrikt raken in het voortdurende najagen van iets. Desondanks is het van cruciaal belang om te ontsnappen aan deze eindeloze achtervolging en even een moment te pauzeren om een gevoel van volledigheid in onszelf te ervaren. Het systeem, de Matrix, streeft er onvermoeibaar naar om ons te laten jagen op verlangens en dient als herinnering aan de ezel die eindeloos de ongrijpbare wortel achterna zit.
Zelfs in de eenvoudigste situaties, zoals proberen het verkeer te verslaan voordat het licht op rood springt, raken we verstrikt in een cyclus van altijd maar achtervolgen. Het doel van het leven ontglipt ons als we voortdurend gefixeerd zijn op de toekomst en gevangen zitten in een eindeloze achtervolging, altijd op zoek naar ongrijpbare dromen en verre doelen. De essentie van het bestaan is echter niet te vinden in de rijkdom van morgen. Wat is dan precies deze essentie, deze kracht die we onze realiteit noemen?
Is het materieel of spiritueel, fysiek of mentaal? Kan het worden beschreven met woorden of ligt het buiten het bereik van taal? Misschien is het antwoord dat het zowel wel als niet is, dat de realiteit een paradox is, een mysterie dat niet volledig kan worden begrepen of uitgelegd. En toch, ondanks zijn ongrijpbaarheid, wacht de realiteit altijd om ontdekt te worden. Het is in de eenvoudige dingen van het leven, het ritselen van de bladeren in de wind, het gelach van een kind, de warmte van de zon op onze huid, dat we een glimp van haar schoonheid en kracht kunnen opvangen.
De ware betekenis ligt in het omarmen van het huidige moment, het volledig onderdompelen in het intrigerende samenspel van het leven dat zich voor ons ontvouwt. In het hier en nu vinden we de diepe rijkdom van ervaring, wachtend op onze aandacht en oprechte waardering.
Als we loslaten wat er gaat komen, ontdekken we een diepe waarheid: het leven is geen bestemming, maar een voortdurende reis. Het is in het samenspel van elke ademhaling, elke hartslag en elke ontmoeting dat de essentie van ons bestaan geleidelijk vorm krijgt. Wanneer we ons uitsluitend op de toekomst richten, ontnemen we onszelf de schoonheid en het wonder die in elk moment schuilen. Het doel van het leven is niet eindeloos streven naar een verre ideaal, maar volledige betrokkenheid bij het huidige moment, het cultiveren van een diep bewustzijn van het altijd ontvouwende nu.
In deze realisatie vinden we vrijheid. We bevrijden onszelf van de ketenen van verwachting en openen ons voor het grenzeloze potentieel van het huidige moment. Door het heden te omarmen, ontdekken we dat het doel van het leven niet ligt in een verre horizon, maar in de diepe diepten van het eeuwige nu.
Maar al te vaak worden we afgeleid door de illusies van de wereld om ons heen: het najagen van rijkdom en succes, het eindeloze gekwebbel van onze eigen geest, de angst voor het onbekende. Daarom moeten we leren onze geest tot rust te brengen, de eindeloze stroom van gedachten en zorgen die ons ervan weerhouden de realiteit te ervaren zoals ze werkelijk is, te stillen.
Want alleen in deze stilte kunnen we echt leven, kunnen we echt onszelf zijn. Alleen in deze stilte kunnen we onze ware bestemming ontdekken.
Vanaf het moment dat we worden geboren, krijgen we een naam en worden we in een omgeving geplaatst waarin we worden geconditioneerd en geprogrammeerd. We ontwikkelen overtuigingen, verlangens en een persoonlijkheid waarmee we onszelf aan anderen uiten. We raken gehecht aan deze verhalen en geloven dat ze bepalen wie we zijn, maar de waarheid is dat alles wat we denken dat we zijn, slechts een verhaal is, niet wie we werkelijk zijn.
De spirituele reis gaat over het loslaten van deze verhalen en het afleren van alles wat we dachten te weten. Dit proces kan pijnlijk zijn, omdat ons ego, dat deze verhalen bij elkaar houdt, de verandering zal weerstaan. Het ego wil in controle blijven en gelooft dat we zullen sterven als we bepaalde dingen loslaten. We moeten ons losmaken van het ego, zodat het ons niet langer controleert. Uiteindelijk zal het ego tot rust komen en kunnen we harmonieus met het samenwerken.
Dit betekent dat we onze gehechtheid aan onze verhalen moeten loslaten en beseffen dat we het leven zelf zijn. Vergeet je problemen, laat je zorgen los en geef je over aan je bestaan. In dit moment is er niets mis, tenzij je jezelf toestaat te geloven dat het wel zo is. Stilte en focus brengen perfectie, vervulling en harmonie. Interne aandacht leidt tot sereniteit en vrijheid, terwijl externe focus angsten, overtuigingen en zorgen manifesteert.
De gedachte van het zelf is een droom, een droom die op je bewustzijn is geprojecteerd, gecreëerd door je geest in een poging om je bestaan te definiëren en te begrijpen. Deze droom is een product van je conditionering, beïnvloed door de samenleving, cultuur en persoonlijke ervaringen. Het is een constructie die is versterkt door jarenlange gewoonte en identificatie, waardoor je gelooft dat je losstaat van alles in het universum.
Het is het zelf dat spreekt in je gesprekken, dat zich gelukkig of verdrietig voelt, dat zich identificeert met je lichaam en zijn beperkingen. Maar je ware zelf, de essentie van wie je bent, overstijgt al deze dingen. Het bestaat buiten de beperkingen van vorm, locatie en dimensie. Om te ontwaken uit de droom van het zelf, moet je bewustzijn en mindfulness cultiveren. Je moet je gedachten en emoties observeren zonder oordeel of hechting en ze herkennen als voorbijgaande verschijnselen, eerder dan absolute waarheden.
De gedachten komen niet voort uit jou, maar eerder uit een enkele bron, een collectief bewustzijn dat de realiteit vormt die we ervaren. Door ze objectief te observeren alsof ze toebehoren aan een derde persoon, kun je beginnen de lagen van conditionering te ontrafelen die de illusie van het zelf hebben gecreëerd en bewegen naar een staat van ware bevrijding en verlichting.
Gedachten gebeuren gewoon en de hechting eraan creëert de illusie dat die gedachten ons zijn en dat wij ze denken. Als we onze angsten, zorgen en depressie loslaten, kunnen we zien dat het slechts illusies zijn, gecreëerd door de geest. Door een stap terug te doen en te observeren wat er eigenlijk gebeurt, zien we dat het gewoon energie is en dat er geen noodzaak is om het als goed of slecht te labelen.
Maar op het moment dat je je geest toestaat om te dwalen, om te denken aan wat je mist, om je zorgen te maken over de wereld om je heen, creëer je chaos waar er ooit sereniteit was.
De menselijke conditie wordt gekenmerkt door een constante staat van onrust en verlangen. We willen altijd meer, nooit tevreden met wat we hebben. We zijn voortdurend ontevreden, altijd verlangend naar iets meer, altijd op zoek naar de volgende uitdaging of avontuur, de volgende overwinning of prestatie ligt altijd in het verschiet, maar het is een eindeloze cyclus.
We geloven dat we de wereld en onszelf moeten veranderen om vrede te vinden, maar de bron van ons lijden ligt binnenin ons. Het wezen dat in ons woont is al compleet, zonder doel of motief. Het is alleen door deze paradox te realiseren dat we ware vrijheid kunnen vinden, want in het proces van denken worden we gevangenen van onze eigen gedachten.
We moeten leren onze gehechtheid en verlangens te herkennen en los te laten om ware bevrijding te vinden. Wanneer we stoppen met denken en simpelweg bestaan, bereiken we een staat van realisatie. In deze staat zijn we echt vrij. Vanaf dit moment maak het een prioriteit om je focus te verbeteren en bewust te pauzeren om een adem te nemen. Word volledig bewust van jezelf en herwin je essentie, vind je centrum opnieuw.
Doe een diepe ademhaling en dompel jezelf onder in het huidige moment, omarm alles wat er nu gebeurt, laat de behoefte om dingen na te jagen los, want als je er echt over nadenkt, is er nergens specifiek om naartoe te gaan, keer gewoon terug naar je kern, verbind je opnieuw met de onschuldige zin van zijn die een kind bezit, onvervuild door het najagen van externe verlangens.
Door onze gehechtheid aan externe omstandigheden los te laten en onze aandacht naar binnen te richten, beginnen we een gevoel van vrede te cultiveren dat de chaos en verwarring van de externe wereld overstijgt. Het is een vrede die diep van binnenuit onze eigen wezen komt en het staat voor ons allemaal open, ongeacht onze achtergrond of overtuigingen.
Bron: YouTube video
